Je hebt misschien gehoord dat er een school is, maar als je er langs rijdt is het niet echt duidelijk waar die zich verstopt, dus heb ik een afspraak gemaakt met Heavenli Roberts, een van de 4 directeuren van de school, om me rond te leiden.

Het volstaat te zeggen dat ik met zo'n naam opgewonden was om haar te ontmoeten. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ze haar naam eer aandoet. Heavenli is heel mooi.

Ze is ook een hele mix van dingen. Haar vader is half Cubaans en Jamaicaans en haar moeder is half Canadees en Ghanees, maar Heavenli is geadopteerd en opgegroeid bij haar Engelse ouders in Tunbridge Wells. Ze is hier al 11 jaar in de Algarve en heeft 4 kinderen die allemaal naar de school gaan en die ik te zijner tijd heb ontmoet. Ze geeft kunst- en danslessen in het weekend en ze heeft me zelfs verteld dat ze een boek heeft geschreven, of zullen we zeggen een serie boeken. 26 in feite. Een voor elke letter van het alfabet. In de boeken staat haar fictieve boer 'Al Phabetz' centraal, die voor elke letter een verhaal vertelt. De tekeningen van boer Al en zijn alfabetische dieren worden nog steeds ontworpen. Maar hopelijk komen de boeken snel uit.

Ik ontmoette Heavenli in het Café in het Algarve Tenniscentrum achter Villas and Vacations. Ik was hier al eens eerder geweest en op de vreemde tennisser na leek het hier nogal leeg. Maar nu niet meer, want sinds de opening van AIS heeft het de plek een explosie van leven gegeven. Letterlijk, vrolijke kreten van kinderen waren overal te horen toen ze de basketbal-, voetbal- en natuurlijk de tennisbanen gebruikten voor hun P.E.-lessen. Ze hebben ook toegang tot een prachtige houten hut die gebruikt wordt voor yoga, mindfulness, dans en drama, en terwijl we in het café zaten kon het aanmoedigende geschreeuw om op en neer te springen worden gehoord.

Het Algarve Tenniscentrum lijkt getransformeerd en totaal verrukkelijk omdat het ook gezonde en voedzame lunches verzorgt voor alle studenten.

Nadat geprobeerd te hebben om de complexe familiegeschiedenis van Heavenli bij te houden verdiepte ik me erin in hoe levendig deze plek nu is geworden, en Heavenli vroeg me of ik een rondleiding wilde? Dat deed ik zeker omdat ik nog een beetje onzeker was over waar de school eigenlijk was? Na een bezoek aan een paar klaslokalen in het Villas and Vacations gebouw dacht ik dat dat het misschien wel was en ik was een beetje in de war toen Heavenli voor me uit de parking inliep. "Waar gaan we heen?", vroeg ik me stilletjes af. Het blijkt dat de nieuwe school in een gebouw op de heuvel erachter zit, de ingang is nog in aanbouw dus het is een beetje een wandeling om er te komen, maar toen we daar aankwamen was ik nogal verbaasd over wat ik daar aantrof.

Het AIS gebouw heeft 3 verdiepingen vol met studenten van 5 tot 18 (groep 1 tot 13). De jongere leerlingen zijn beneden te vinden en de anderen zijn overal te vinden als ze van klaslokaal naar klaslokaal gaan.
Toen we rondliepen en spellingtoetsen en wiskundelessen onderbraken, merkte ik dat de school drumstellen en muziekinstrumenten voor hun muzieklessen had, en was ik opgewonden om wetenschappelijke projecten van papieren vulkanen te zien die er gewoon op wachtten om te exploderen en te bubbelen als de juiste chemicaliën werden toegevoegd.

Het was ook nogal griezelig. De hele maand oktober was uitgeroepen tot de maand van de doden en de plaats was dienovereenkomstig versierd. Dit alles werd afgesloten met de opnames van de thrillervideo van Michael Jackson. En op de laatste dag voor het halve trimester zou de school gevuld zijn met monsters in alle soorten en maten.

Tijdens onze rondleiding ontmoette ik de andere levendige en dynamische directeuren van de school.

Ian Bailey, Kathryn Germain en Walter Mendonça. Ze leken allemaal geladen met een soort van verkwikkende energie die alleen maar kan komen als je iets doet waar je erg gepassioneerd over bent. Zoals in hun brochure staat, willen ze een school creëren waar 'kinderen de kans krijgen om met zelfvertrouwen de beste versie van zichzelf te worden'.

Ze lijken dit zeker heel goed te doen. De leerlingen lijken allemaal heel zelfverzekerd en samen te zijn. Een van de leerlingen, Indher Schoemaker, stond erop om mijn e-mailadres te krijgen zodat ze me het verhaal kon vertellen van hoe ze vanuit Utrecht in Nederland verhuisde, een plek waar ze zei dat ze alleen maar met veel van dezelfde mensen omging, om hierheen te komen en naar AIS te gaan waar ze zich nu als een burger van de wereld voelt en wat ze denkt dat levenslange vrienden zal zijn. Ze zei in haar e-mail dat, "de vier directeuren letterlijk hun zweet en tranen in het dagelijks werk stoppen om mij te helpen beter te presteren op academisch niveau en me mentaal beter te voelen. Een voorbeeld is dat ik van graad 5 voor wiskunde op GCSE-niveau naar een 7 ben gegaan, dankzij de heer Bailey. Of toen juffrouw Germain ons dwong om een van de vele essays in het Engels nog een keer te herschrijven en dat loonde. De heer Mendonça leerde ons over de natuurlijke wereld en de fundamentele rol die deze speelt in ons leven als mens. Of Miss Roberts die er nooit in geslaagd is om niet een glimlach op mijn gezicht te toveren."

Ik denk dat als je leerlingen het op zich nemen om in zulke lovende kritieken te schrijven, je iets goed moet doen.