Natalie Fox is een van die mensen. Ze is een surf- en yogadocente in de Algarve, die net klaar is met haar master in duurzaamheid, een onderwerp waar ze erg gepassioneerd over is.
Terwijl ik met haar praatte, leerde ik veel over wat duurzaamheid eigenlijk betekent en hoe moeilijk het is om resultaten te behalen op dit gebied, want het is veel meer dan een simpele kwestie. Het is een web van vele zaken die allemaal van elkaar afhankelijk zijn en om het doel van duurzaam leven te bereiken, zou betekenen dat de manier waarop onze wereld werkt, verandert.

Natalie legt me uit dat "het onderwijs en de vakken van oudsher gescheiden zijn, je hebt dus wetenschap of wiskunde of psychologie. Maar toen het ging om de jaren '70 en '80 en modernere benaderingen van de problemen waar we in de wereld mee te maken hebben, realiseerden wetenschappers zich dat onderwerpen in elkaar moesten kunnen overlopen, om deze steeds complexere kwesties te kunnen begrijpen. "Klimaatverandering bijvoorbeeld, is zo complex, en niemand heeft het antwoord op de vraag hoe we dat gaan oplossen, maar met duurzaamheid weten we in ieder geval dat we via de mensen moeten kunnen gaan, via gedrag, via beleidsverandering en ook via financiële systemen die eveneens moeten veranderen".

Om dit gemakkelijker te begrijpen, stelt Natalie voor om te kijken naar iets wat "Doughnut economy" wordt genoemd. Het is een visueel model in de vorm van een donut, vandaar de naam, die het evenwicht toont dat nodig is tussen sociale en planetaire grenzen.
Wetenschappers hebben een projectie gemaakt over wat er zou gebeuren als we de grondstoffen zouden blijven gebruiken zoals we dat nu doen en dat is de reden waarom we nu elk jaar een aarde overschrijdingsdag hebben, dat is de dag waarop we alle grondstoffen binnen het jaar hebben opgebruikt die duurzaamheid vertegenwoordigen. Dit jaar was de overschrijdingsdag er door de pandemie en de lockdowns op 22 augustus, in de jaren daarvoor meestal rond eind juli of begin augustus.

Voor Natalie's master in duurzaamheid moest ze een stage doen. Ze zei dat ze "meer wilde leren over het proces van koolstofcompensatie en wat we kunnen doen om de koolstofuitstoot te verminderen". Ze ging aan de slag met een sociale onderneming in Portugal, Mossy Earth genaamd, die zich richt op het "herwilderen", door niet alleen bomen te planten maar ook de biodiversiteit te vergroten.
"Als we ons willen richten op het creëren van meer natuurreservaten dan moet dat ook de biodiversiteit omvatten. Dit is de bouwsteen van het leven, uiteenlopende dingen die interactie met elkaar hebben", zei ze. En ook dat "je hier in Portugal met de eucalyptusplantages, die monocroop zijn, in de politiek terecht komt en dat dit gewoon elke vorm van natuurlijk ecosysteem in die gebieden en de omliggende gebieden aantast. "Min of meer iedereen die in Portugal woont weet al dat eucalyptusbomen ook een probleem zijn als het gaat om branden, dus Mossy Earth gaat naar de gebieden die zijn verwoest door de vlammen en herplant verschillende inheemse soorten.

Natalie vertelt me dat hun laatste project echter is om in principe hetzelfde te doen onder water. In samenwerking met een SeaForester wier missie het is, volgens hun website, "het herstellen van de vergeten bossen in onze oceaan" door het testen van verschillende kelpzaaimethoden langs de Portugese kustlijn, van Viana do Castelo, tot Peniche, Sines en Sagres. "Ze herbebossen onder water, in de zin van zeewier en kelp, die geweldig zijn in het vasthouden van koolstof. De oceaan produceert minstens 50 procent van de zuurstof die we inademen, dus het is echt geïntegreerd in de koolstofcyclus. Mangroven, zeegrasweiden en kelpwouden zijn de drie grote mariene ecosystemen die echt belangrijk zijn voor het vasthouden van koolstof, maar ze worden ook veel sneller gedecimeerd dan bijvoorbeeld regenwouden".

Vervuiling en stijgende zeetemperaturen hebben onder andere geleid tot de ineenstorting van veel mariene ecosystemen, en omdat de verslechterende onderwatermilieus voor de meeste mensen uit het zicht zijn, wordt er veel te weinig aandacht aan besteed. Op de website van SeaForester lees ik dat zeewier, een van de snelst groeiende planten ter wereld, de verzuring van onze oceanen daadwerkelijk kan omkeren, kusterosie kan verminderen en vispopulaties kan opbouwen, en dat alles terwijl het afvangen van koolstof vijf keer zo efficiënt is als in tropische bossen.

"In termen van planetaire grenzen, het verlies aan biodiversiteit, de luchtvervuiling, de klimaatverandering en het behoud van het land, dit kan allemaal worden aangepakt met herwikkelings- en renatureringsprojecten, het is echt een goede manier om een aantal problemen te dekken met slechts één oplossing," zegt Natalie Fox.