Ik heb altijd de tuinen van anderen bewonderd als ik langsliep, gemaaid gras in strepen zoals de tennisbanen van Wimbledon, of zorgvuldig beplante perken waar de kleuren zo goed in elkaar overlopen, allemaal kunstig gekweekt met hoge planten achteraan, korte vooraan, rozen die groeien als modellen voor een chocoladedoos, enzovoort. Maar ik begreep pas hoe toegewijd je moet zijn om zulke groene meesterwerken te creëren toen ik zelf een tuinier was.

Mijn eerste serieuze poging tot tuinieren was het planten van een rotstuin op een steile helling die voorheen gras was geweest en onmogelijk te maaien was zonder stijgijzers en touwen. Ik was erg enthousiast, zocht in het kreupelhout naar geschikte stenen en ging naar tuincentra om planten te kopen. Ik moet zeggen dat het eindresultaat niet slecht was, maar het was wel het begin van een levenslange haat tegen onkruid - hoe durven ze in mijn pas geplante rotstuin te groeien en te proberen perfect geplaatste vetplanten te verstikken, of met hun wortels verstrikt te raken in die van mijn heide? Negeer de tuin een week of twee en een paardenbloem komt er onschuldig in, op de voet gevolgd door zijn neefjes en schoonfamilie, die allemaal hun wortels diep in mijn maagdelijke grond steken.

In Portugal heb ik op de harde manier moeten leren dat goudsbloemen een dappere strijd leveren met de hitte van de zon, totdat ze de strijd tussen hitte, slakken en insecten opgeven, en ik heb de indruk dat je een kanshebber voor de Chelsea Flower Show moet zijn om rozen te kweken. Ooit probeerden we een gazon aan te leggen, we deden alles wat we moesten doen, zoals egaliseren en de grond voorbereiden, enzovoort, maar toen zagen we legers mieren vrolijk in rijen marcheren met het graszaad stevig tussen hun scharen geklemd, onderweg roddelend tegen hun vrienden over de eindeloze overvloed aan voedsel dat daar voor het oprapen lag. Gras groeide nooit waar het gezaaid was, o nee, het ontkiemde stiekem in dikke kluiten onder mijn pas aangelegde grindpaden, of onder rotsen en maakte overlast van zichzelf in stoepkieren.

Maar nu krijg ik de tuin onder de knie en kweek ik vetplanten en cactussen die droogtetolerant zijn in potten, geraniums die het hele jaar door welkome kleurspatten geven, yucca's die overal groeien met heel weinig onderhoud, en Oleander voor hagen die ik schijnbaar met een snoeischaar te lijf kan gaan als ze te groot worden, maar altijd beloond wordt met overvloedige bloemen. Ik heb geleerd me niet al te veel zorgen te maken over onkruid, de meeste sterven toch wel af in de zomerhitte, en hun bloemen in het voorjaar zijn niet alleen goed voor bijen, maar zien er ook nog eens heel mooi uit!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan