Gewoon uit interesse zocht ik er iets over op Wikipedia, en ik kwam tot de volgende conclusie: "Lantana is een geslacht van ongeveer 150 soorten overblijvende bloeiende planten in de verbenafamilie, Verbenaceae. Ze zijn inheems in tropische gebieden van Amerika en Afrika, maar bestaan als een geïntroduceerde soort in tal van gebieden, met name in de Australisch-Pacifische regio, het zuiden en noordoosten van India.' Toen las ik geschokt ergens anders dat het een van 's werelds top 100 invasieve soorten is, en ontdekte ook dat het giftig is voor honden en katten.

Hmm. Nergens staat dat het een overlastgevende struik is in Portugal. Nergens staat hoe erg het ruikt naar kattenpis. Nergens las ik hoe moeilijk het is om hem in bedwang te houden, totdat ik opzocht hoe je hem moet snoeien. De haag van mij was meer dan 2 meter hoog geworden, vooral omdat ik hem niet in de gaten had gehouden, en hij had geprofiteerd van mijn verwaarlozing en was nu net een bed met Triffids (vleesetende plant), die erop stonden om langzaam de wereld over te nemen. Hij was agressief en hardnekkig groter en dikker geworden, en zou zeker kuddes plunderende gnoes buiten houden als die in de buurt waren, en ik was in slaap gesust door een vals gevoel van veiligheid, omdat hij overvloedig bloeit, kleine hoofdjes van veelkleurige bloemen die er heel mooi uitzien en bijen aantrekken, maar de plant groeide elk jaar verraderlijk verder. Elke plant strekte niet alleen zijn stekelige, houtachtige armen uit om zijn buurman te omhelzen, maar baarde ook kleine uitlopers vanaf de basis, die werden opgevoed om aan de chaos deel te nemen. Ik had gelezen dat de plant af en toe water moest krijgen (maar hij had alleen maar een halfslachtig straaltje water gekregen toen ik zag dat hij er een beetje verlept uitzag) en ik had ook halfslachtig de lager gelegen groei teruggesnoeid die over het pad hing, dus het is duidelijk het soort plant dat goed gedijt bij verwaarlozing.

Dit jaar had ik de touwtjes in handen en sneed me meedogenloos een weg door de wirwar, het was alsof ik me een weg baande door een braamstruik, en beetje bij beetje werd elke plant gereduceerd tot een miezerig handjevol stokjes, elk nauwelijks zes centimeter lang, zittend in een kale vlakte van aarde. Hij vocht terug, ik heb de littekens om het te bewijzen, maar uiteindelijk stond ik daar triomfantelijk, met gebalde vuist omhoog, druipend van het zweet en een enkele druppel bloed, de strijd gewonnen, de kruiwagen vol met die ellendige tentakels, en de klus was geklaard. Ik vroeg me vluchtig af of ik het niet wat overdreven had in mijn enthousiasme om de controle terug te nemen - het zag er allemaal een beetje triest (en dood als ik eerlijk ben) uit en ik hoopte dat de vogels dit jaar een andere plek zouden vinden om hun jongen groot te brengen, aangezien er tijdens mijn bliksemactie een of twee nesten waren uitgevallen.

Welnu, nog geen week later, met regen en zonneschijn, verschijnen er kleine groene blaadjes op die dode stokken - de reuzen ontwaken om het nog eens te proberen - maar ik heb mijn lesje geleerd en ik zal in zijn schaduw op de loer liggen, snoeischaar in de aanslag, en zal het eerder terugsnoeien!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan