Zozeer zelfs dat de rest van de golfwereld zich op het hoofd krabt en zich afvraagt hoe hij het doet. Hij lijkt te hebben gebroken met alle tradities van het spel en een rijke ader van vorm te hebben gevonden die niemand had kunnen voorzien. En toch is het antwoord heel simpel, hij is gelukkig.

Iedereen zegt het, hij lijkt zorgeloos over de fairways te lopen. Hij lijkt golf volledig in het juiste perspectief te hebben geplaatst, het is tenslotte een spel.

Laten we eens kijken wat hij de afgelopen maanden heeft bereikt; momenteel Race to Dubai kampioen, is hij net voor het eerst sinds 2013 de top 20 van de wereld binnengekomen, zijn banksaldo is $2,6 miljoen rijker voor de laatste twee leuke zondagen. Terwijl ik dit schrijf speelt hij vandaag en morgen op Augusta met zijn zoon en hij zit in de Ryder Cup-selectie op grond van zijn eigen speelverdiensten. Door in september aan de Whistling Straits Ryder Cup deel te nemen, evenaart hij Nick Faldo's record van 11 deelnames en is hij slechts drie jaar verwijderd van Raymond Floyd's record van oudste speler die beide teams vertegenwoordigt op 51-jarige leeftijd.

Het opmerkelijkste aan deze topvorm is dat hij gekoppeld is aan Bryson Dechambeau, het opvallende verhaal van het jaar, de speler die 20 pond aan spiermassa heeft bijgekregen tijdens de eerste lockdown. Dit specifieke element van het verhaal is bijzonder relevant omdat Westwood nu één en één is tegen Bryson op de afgelopen twee zondagen, hij heeft zich niet laten afschrikken en is ongelooflijk competitief gebleven tegen iemand die meer dan 20 jaar jonger is dan hij.
De relevantie is dat Westwood zijn spel kent, hij weet wat hij moet doen om competitief te zijn en hij heeft zich de afgelopen 25 jaar aan dat recept gehouden. Toch is gebleken dat sommige van de jonge bokken zijn geschokt door de nieuw gevonden afstand die Dechambeau heeft tentoongespreid. McIlroy gaf in een persconferentie aan het eind van The Players Championship toe dat hij zijn swing is kwijtgeraakt door te proberen de bal een paar extra yards te geven, iets waarvan ik zeker weet dat Westwood er wrang om lacht.

Er is nog een ander element aan deze nieuw gevonden tevredenheid op de golfbaan, en dit is dat zijn verloofde nu zijn caddy is. Wat Helen mist aan golfervaring, wordt ruimschoots goedgemaakt doordat ze haar speler beter kent dan wie dan ook. Er zijn enkele komische momenten die zijn ontstaan doordat een relatief nieuwe golfer de verantwoordelijkheid op zich nam om te caddyen voor een van de bekendste talenten van het spel.

Een van die momenten was dat nadat Westwood een bal met een grote divot had geslagen, Helen met een grimas op haar gezicht terugkeerde naar de slagzone met de divot. Lee vroeg wat er mis was; blijkbaar was de reden voor het gezicht omdat ze hoopte dat er geen worm in de divot zat. Nogmaals, zo'n mooi vleugje realiteit van binnen de touwen kan niet anders dan de emotionele voeten van Westwood op de grond houden.

Als je zondag naar het einde van The Players Championship hebt gekeken, heb je misschien gezien dat Ricky Roberts, de caddy van Justin Thomas, even het blad met het prijzengeld in de scorerskamer heeft bekeken. Aangezien Justin Thomas die week $2,6 miljoen aan prijzengeld won, kunt u begrijpen waarom, percentages zijn tenslotte percentages.

Dit is een ander belangrijk voordeel van het hebben van je verloofde als caddy, niet om persoonlijk te willen worden, maar je moet je afvragen welk percentage Helen heeft onderhandeld. Maar voor hen is het een absolute win-win, zelfs als je niet wint.

Het Britse golfpubliek staat achter de twee, vooral nu de Masters snel nadert. Wat een verhaal zou dat zijn, als ze erin zouden slagen op Augusta te winnen, vlak voor zijn 48e verjaardag en het zou zeker mooi zijn voor het huwelijk dat ze twee keer hebben moeten uitstellen vanwege de pandemie.