In 2019 werden 1.848 tuberculosegevallen gemeld, 38 minder dan de 1.886 in 2018, wat neerkomt op een meldingspercentage van 18 per 100 duizend inwoners in 2019 en 18,4 per 100 duizend inwoners in 2018.

Wat nieuwe gevallen betreft, werden er in 2019 1.696 geregistreerd, naast 152 herhalingsbehandelingen; terwijl er in 2018 1.740 nieuwe gevallen waren en 146 herhalingsbehandelingen. Ook het incidentiecijfer (aantal nieuwe gevallen) volgde de dalende trend, met 17 gevallen per 100 duizend inwoners in 2018 en 16,5 in 2019.

Regionaal gezien blijven Lissabon en de Taagvallei, met 22,9 gevallen per 100 duizend inwoners in 2019 (884 gevallen), en het noorden, met een meldingspercentage van 19,8 (707 gevallen), de regio's met de hoogste incidentie van de ziekte in het land.

In de verdeling naar geslacht is er een grotere impact op mannen, met 66,9% van de gevallen van mannen in 2019.

Op leeftijdsniveau is er een duidelijke prevalentie van tuberculose op volwassen leeftijd. Slechts 3% van het totaal aantal gevallen van 2019 kwam voor bij kinderen en jongeren tot 15 jaar. De mediane leeftijd die in 2019 werd geregistreerd, was 49 jaar, één meer dan de geschatte 48 jaar voor 2018.

Wat de klinische en bacteriologische karakterisering van de gevallen betreft, blijft de meerderheid de pulmonale vorm hebben, met 74,1% van het totaal aantal gevallen in 2019. Anderzijds werden ernstige vormen van gedissemineerde, meningeale of zenuwstelsel tuberculose in slechts 92 gevallen aangetroffen in 2019 (87 in het voorgaande jaar), wat 5% van het totaal aantal gevallen vertegenwoordigt.

Tegelijkertijd werd 79,9% van de in 2019 gerapporteerde gevallen ook getest op hiv (88,1% in 2018), waarbij 9% tuberculose/hiv co-infectie had.

Volgens de indicatoren bedroeg het succes van de behandelingen 83%, terwijl de letaliteit van de ziekte niet meer dan 7,1% bedroeg.

Het rapport waarschuwt voor de lange tijd van diagnose en de risico's die dit met zich meebrengt in termen van sociale verspreiding. "De gemiddelde vertraging tussen het begin van de symptomen en de diagnose is de afgelopen tien jaar toegenomen, wat verband houdt met een lagere index van verdenking van tuberculose door professionals en de bevolking zelf en wat de noodzaak rechtvaardigt om de geletterdheid in tuberculose te verbeteren".

Als een van de verklaringen wordt in het document aangegeven dat de "vertraging in de diagnose in twee derde van de gevallen verband houdt met de vertraging van de patiënt bij het waarderen van de symptomen en het zoeken van gezondheidszorg en in een derde van de gevallen met de reactie van de gezondheidszorg". Op nationaal niveau bedroeg de tijd tussen het begin van de symptomen en de diagnose 74 dagen in 2019, wat zich vertaalt in een positieve evolutie ten opzichte van de 79 dagen van 2018, maar ver onder de 60 dagen ligt die zich voordeden in 2010, het jaar met de laagste waarde in het laatste decennium.

"De huidige resultaten betekenen de noodzaak om de surveillance-instrumenten te optimaliseren voor een grotere nauwkeurigheid van de resultaten en de planning van toekomstige strategieën voor het verbeteren van de kennis over tuberculose bij de bevolking en professionals", zegt de directeur-generaal van Gezondheid, Graça Freitas, in het rapport .

Bij het definiëren van de vooruitzichten voor 2021 en 2022, het Nationaal Tuberculose Programma "definieert als een prioriteit de reorganisatie van de bijstand antwoord op tuberculose, de optimalisering van de kennisgeving platforms en de verbetering van de tuberculose geletterdheid in de algemene bevolking en gezondheidswerkers en ten slotte, de onderlinge verbinding tussen de verschillende gezondheids-en sociale structuren, waardoor een geïntegreerde respons ".

De impact van de covid-19-pandemie wordt niet over het hoofd gezien in het document, dat eraan herinnert dat de financiële investering die is gedaan om de verspreiding van het SARS-CoV-2-virus een halt toe te roepen "een voorspelbaar effect zal hebben" bij de beheersing van ziekten zoals tuberculose. "De toegang tot de gezondheidszorg kan moeilijker worden, waardoor strategieën nodig zijn om de reactie van de gezondheidszorg aan te passen, waarbij de patiënt centraal blijft staan en de gemeenschap wordt betrokken", concludeert hij.