Toch ga ik een poging wagen; de foto op deze pagina is van Hideki Matsuyama's caddie. Hij heeft zojuist de vlaggenstok in de 18e hole vervangen, de wereld en zijn vrouw, en hun camera's, zijn op Hideki gericht en zijn reactie op het feit dat hij de eerste Japanse speler is geworden die een major kampioenschap heeft gewonnen, nadat hij het gewicht van alle verwachtingen van zijn trotse natie op zijn schouders heeft gedragen, gedurende de laatste 10 jaar.

Het is gebruikelijk dat de winnende caddy of speler de vlag van de 18e hole meeneemt als deel van hun memorabilia voor het toernooi, je kunt dat zien in de linkerhand van de caddy. Hij deed toen een kleine stap naar links en boog zijn hoofd. Niet voor iemand in het bijzonder, maar voor de golfbaan, zo lijkt het. Dat unieke gebaar ging onmiddellijk viraal en veroverde de harten van elke sportieve toeschouwer, omdat het op een ingetogen manier de waardering weergeeft die iemand heeft voor een heel speciale gelegenheid.

Voor caddy Shota Hayafuji was het zijn eerste overwinning met Matsuyama, maar nog belangrijker was dat hij zijn plicht voor die dag had vervuld en zijn man als winnaar naar huis had gebracht. Het buigen van zijn hoofd zou kunnen worden opgevat als een enorme schuld van dankbaarheid aan het evenement, aan de deelnemers, aan het moment en aan de gelegenheid. Het is niet onwaarschijnlijk dat hij onder zijn adem een zeer nederig "dank je wel" zei voor het feit dat hij een speciaal stukje geschiedenis voor zijn natie heeft geschreven.

Een gevoel waar iedere toeschouwer zich in kan inleven, want dit leek op de Masters van vroeger, snelle greens, lentezon en de hele golfbaan die er uitziet alsof hij in een smetteloos groene deken is gehuld.

Het gras ziet er nooit zo groen uit als op de Masters. Het was geweldig om terug te zijn en voor de wereld om een gevoel van orde te hebben.

Iets zegt me dat zijn reactie een van die foto's gaat worden die synoniem zijn met enkele van de grootste momenten waarop Augusta ons in de loop der decennia heeft getrakteerd.

De Masters is speciaal, het heeft een zeer heilig deel van de agenda voor de golfende bevolking. Het is het enige toernooi dat elk jaar op dezelfde baan wordt gespeeld, zodat we elke bounce, elk vergezicht leren kennen en dat het toernooi pas echt begint op de back nine op zondag.

Matsuyama had ook geen gemakkelijke back nine, Xander Shauffele maakte een run op hem, waardoor de laatste vier holes beslist nerveus waren, zeker niet de plaats waar je je een beetje springerig wilt voelen.

Hij gaf openhartig toe aan de camera's dat hij niet de gebruikelijke zenuwen voelde op de back 9, hij zei dat hij ze voelde toen hij 's morgens wakker werd, lang voor hij zijn eerste tee shot nam. Maar hij en zijn mannen klaarden de klus, hij eindigde zondag met het groene jasje aan, en hij heeft 12 maanden om te genieten van de Masters kampioen te zijn. Hij heeft de rest van zijn leven om lid te zijn van Augusta.

Adam Scott, die Matsuyama onder zijn hoede nam tijdens zijn eerste Presidents Cup, zei dat de Japanner in Japan als Tiger Woods wordt behandeld. Hij heeft nu meer bereikt dan welke speler voor hem uit zijn land dan ook, ik denk dat hij er snel achter zal komen hoe het is om een superster te zijn.

Een superster speler met een zeer stijlvolle caddy.