Trump is uit en Biden is in, en u zult nog veel horen praten over het halen van die nooit te overschrijden +1,5°C-limiet. Het gezwets begint vandaag (donderdag), wanneer de Amerikaanse president zijn 'Climate Leaders' Summit bijeenroept (virtueel), en eindigt in november in Glasgow met COP-26, de vijfjaarlijkse klimaatbijeenkomst van de Verenigde Naties waar de verbintenissen daadwerkelijk worden aangegaan.

Maar het is nu al duidelijk dat de bijeenkomst in Glasgow de opwarming niet onder +1,5°C kan houden. Die doelstelling was zo goed als onmogelijk toen ze werd aangenomen op de laatste grote klimaattop in Parijs in 2015, en die trein heeft nu het station verlaten.

Dit is geen vrijbrief voor wanhoop. Broeikasgasemissies terugdringen is nog steeds belangrijk en dringend, maar de vraag is nu ook hoe we moeten omgaan met een veel gevaarlijkere opwarming. We zullen nieuwe strategieën en nieuwe technologieën nodig hebben om de schade te beperken, maar eerst - hoe kunnen we zeker weten dat we tegen 2035, of mogelijk zelfs tegen 2030, door +1,5°C heen zullen gaan?

Uit de cijfers. De wetenschappelijke consensus is dat 430-435 deeltjes per miljoen (ppm) kooldioxide in de atmosfeer ons tot +1,5°C zal verplichten. We zitten nu op 415 ppm, en in een gemiddeld jaar brengen we nog eens ongeveer 2,5 ppm in de atmosfeer. We hebben dus nog hooguit 20 ppm over voordat we ons vastleggen op +1,5°C, en die afstand zullen we in 2029 hebben afgelegd.

Of liever, we zullen er tegen die tijd zijn als we onze uitstoot niet heel snel verminderen. In feite moeten we ze in 2030 met de helft hebben verminderd als we veilig willen zijn. Maar zelfs in het pestjaar 2020 verminderen we onze uitstoot slechts met 7%. De meeste jaren verminderen we onze uitstoot helemaal niet.

Het zijn de Nationally Determined Contributions (NDC's) die het verhaal vertellen. De NDC's waren een innovatie van de top van Parijs in 2015, bedoeld om de impasse te doorbreken die eerdere topontmoetingen had verlamd.

In plaats van eindeloos te discussiëren over hoeveel elk land zou moeten bezuinigen, werd elk land gewoon gevraagd hoeveel het bereid was te bezuinigen. Ze zouden zich waarschijnlijk te veel schamen om 'niets' te zeggen, dus op die manier krijgen we tenminste iets gedaan.

Dit was trouwens de reden waarom Donald Trump zo dwaas overkwam toen hij eiste opnieuw te onderhandelen over de door Barack Obama beloofde emissiereducties van de VS. In 2015 was er geen onderhandeling. De verplichting van elk land was wat het aanbood. De enige met wie Trump opnieuw had kunnen onderhandelen, was Obama, en alleen als hij een tijdmachine had.

Hoe dan ook, hier zijn we in 2021, en de theorie was dat op deze top (oorspronkelijk gepland voor 2020) elk land zijn doelstelling voor emissiereducties zou verhogen. We moeten de uitstoot tegen 2030 met 50% verminderen om onder de limiet van +1,5°C te blijven. Hoe gaat dat in zijn werk?

Rusland en het Verenigd Koninkrijk zijn de sterren onder de grote landen: zij beloven respectievelijk 70% en 68% emissiereductie ten opzichte van 1990 (maar dat is alleen maar omdat zij in de jaren negentig massaal hebben gedeïndustrialiseerd). De hele Europese Unie gaat 55% doen. Als iedereen hetzelfde zou doen, zouden we in 2030 droog staan.

Maar Canada zegt dat zijn doelstelling 30% reductie is onder het niveau van 2005. (Niet het niveau van 1990, zult u opmerken - en tot nu toe heeft het slechts 1% bespaard). Japan, Mexico en Australië zitten allemaal in het midden van de 20, India en Indonesië willen geen getal noemen, en China zegt dat het zal proberen zijn uitstoot tegen 2030 te "pieken" (d.w.z. dat het elk jaar tot 2030 zal blijven groeien).

De VS beloofden onder Obama een vermindering van 26-28%, maar Trump trok zich terug uit de overeenkomst. Zelfs als Joe Biden zegt dat de nieuwe Amerikaanse NDC 50% zal zijn, en zelfs als iedereen zijn beloften nakomt, zullen we in 2030 eindigen met een wereldwijde vermindering van op zijn best 30%. Dus zeg maar dag tegen 'niet meer dan 1,5°C opwarming'.

Wat doen we nu? Vanaf COP-26 beginnen we met het ontwikkelen van manieren om kooldioxide weer uit de atmosfeer te krijgen (kooldioxideverwijdering - CDR), en om de warmte binnen de perken te houden terwijl we daaraan werken (beheer van zonnestraling - SRM). En we werken zo snel als we kunnen om onze emissies omlaag te krijgen, want de andere dingen zijn slechts techno-fixes voor de korte termijn.

CDR en SRM zijn beide besproken op de top van 2015, maar nu moeten we er serieus geld aan gaan uitgeven. We zullen ze nodig hebben in de jaren 2030, en noch de wetenschap, noch de technologie zal van de ene dag op de andere klaar zijn. Tien jaar kan genoeg zijn. Het kan maar beter genoeg zijn.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer