Dit is het merkwaardige verhaal van Maria Adelaide.

In 1835 werd Maria geboren in Porto, waar zij op een plaatselijke kostschool zat, totdat zij naar de nabijgelegen stad Vila Nova de Gaia verhuisde om in een klooster te gaan wonen.

Het klooster lag aan de oever van de rivier, en omdat het een gesloten gebouw was, was de luchtvochtigheid zeer hoog. Als gevolg daarvan kreeg Maria tuberculose en werd zij geadviseerd het klooster te verlaten.

In de hoop dat haar gezondheid zou verbeteren keerde zij terug naar Porto, maar in plaats van de verwachte opluchting, verslechterde haar toestand. Het advies van de dokters was nu om dicht bij de zee te gaan wonen, in een gebied met veel dennen en eucalyptusbomen.

De wasvrouw van het klooster waar Maria eerder had gewoond, was zo vriendelijk om enkele van haar vrienden in haar geboortestad te informeren over een plaats aan het strand die voldeed aan wat Maria zocht.

In mei 1876 verhuisde zij van Porto naar Arcozelo waar haar toestand snel leek te verbeteren, zozeer zelfs dat zij weer kon doen wat zij het liefste deed, borduren en bakken, waarmee zij geld inzamelde voor mensen in nood.

Slechts 9 jaar later, in 1885, verergerde een plotselinge verkoudheid Marias toestand en kort daarna overleed zij. Maar haar dood was slechts het begin van een verhaal dat bijna twee eeuwen later nog steeds verteld zou worden.

Het perceel van de begraafplaats waar zij begraven lag, werd bijna 30 jaar later, in 1916, verkocht aan een nieuwe eigenaar. Hij besloot alle lijken van de begraafplaats te laten verwijderen en ze elders te laten herbegraven.

Tot de verbazing van de doodgravers bleek Maria Adelaide niet in staat van ontbinding te verkeren. In plaats daarvan vonden zij haar met haar kleren nog intact, alsof zij gewoon sliep, en ze rook sterk naar rozen.

Na deze zeer merkwaardige ontdekking dachten de mannen dat het het beste zou zijn dit geheim te houden en om verdere complicaties te vermijden besloten zij haar lichaam in chemicaliën te wassen en haar in een gemeenschappelijk graf te begraven zonder dat iemand het zou merken.

Dat pakte echter niet goed uit voor hen. De mensen in het dorp hoorden de geruchten en op een zondagmorgen, tijdens de mis, eiste een woedende menigte dorpelingen dat het lichaam weer naar boven gehaald zou worden zodat ze het zelf konden zien.

Maria's stoffelijk overschot werd weer naar boven gehaald en vertoonde nog steeds geen tekenen van bederf, zodat de mensen haar als een heilige beschouwden die gezegend was met een wonder. Zij haalden haar uit haar kist, wasten en kleedden haar en toonden haar vervolgens in een kist met een glazen deksel, zodat iedereen haar kon zien.

Maar dit leek nog steeds niet genoeg voor een heilige, dus de volgende stap, in 1921, was het bouwen van een kapel die alleen voor Maria Adelaide was, nu Santa Maria Adelaide. Toen dat nog steeds te weinig leek, besloot men het af te breken en het te vervangen door een nog grotere kapel in 1924.

Die kapel werd eindelijk beschouwd als een waardige rustplaats voor de volksheilige, maar haar rust verliep minder vredig dan verwacht. In hetzelfde jaar dat de kapel werd gebouwd, vond een reusachtige explosie plaats, 6 jaar later in 1930 en in 1931 werden twee pogingen tot overval gedaan. In 1981 vond nog een overval plaats, waarbij het lichaam beschadigd werd en twee vingers van haar linkerhand braken. En alsof dat nog niet genoeg was, probeerde in 1983 een man met een hamer haar lijk te vernietigen.

Ondanks alles is Maria's lichaam intact gebleven en tentoongesteld in de Capela Santa Maria Adelaide in Arcozelo. Ze werd nooit officieel als heilige erkend door de katholieke kerk en dus blijft ze een volksheilige, en een zeer populaire ook, ze ontving zoveel geschenken van bezoekers door de jaren heen dat ze haar eigen museum heeft direct naast de kapel waar alle geschenken en offers worden tentoongesteld.

Een van de meest voorkomende voorwerpen die je daar vindt zijn trouwjurken. Vrouwen beloven hun jurken aan Maria in ruil voor het trouwen met de juiste man. Het museum heeft inmiddels zoveel bruidsjurken dat zij ze gratis uitleent aan bruiden die het zich niet kunnen veroorloven hun eigen jurk te kopen.