Niet lang nadat we de diepten van de koude oorlog en de altijd aanwezige dreiging van nucleaire vernietiging achter ons hadden gelaten, werd de mensheid plotseling geconfronteerd met een ander grimmig lot, ditmaal van moeder natuur zelf. Ja, ik heb het over de klimaatverandering.

Nog niet zo lang geleden was ik een van de oorspronkelijke 'klimaatsceptici'. Ik geloofde oprecht dat de ecologisch getraumatiseerde eco-hippies, die het idee van 'de dood door de opwarming van de aarde' propageerden, slechts een stelletje mafkezen waren die een soort ideologische grief koesterden tegen 'de bourgeoisie'. Het enige wat ik kon zien was een zeer boos stelletje 'zen' weirdo's die hun uiterste best deden om andermans parades te verpesten en probeerden de middenklasse uit hun vierwielaangedreven voertuigen te pesten door vanaf het hoge bladerdak van een eeuwenoude eik te roepen: "schaam jullie".

Zo. Daar is het, ik beken mijn vroegere afkeer van eikeltjes gooiende hippies gedrapeerd in kaki broeken en poncho's.

Ik was gewoon moe van het constante lawaai dat ze maakten over de wereldwijde temperatuurstijging van anderhalve graad. Het leek gewoon volslagen belachelijk. Hoe kon zo'n schamele anderhalve graad de poolkappen doen smelten en de Hudson Baai in een groot bassin van Slush Puppy veranderen? Er was zelfs een vurig geloof dat Londen, New York en Venetië zouden verdwijnen in de diepten van de zee - om nooit meer teruggevonden te worden.

Dit koor van doemdenkers met dreadlocks en hun perfecte stormvoorspellingen kwam op mij over als een bende psychedelische Nostradamus wannabees die niets anders voorzagen dan afschuwelijke ecologische rampen.

Maar hier zijn we allemaal in 2021 en raad eens? De 'mafkezen' hadden het niet helemaal mis over 'het klimaat'. Er waren mensen als Sir David Attenborough en Gretta Thunberg voor nodig om mijn chagrijnige kop uit het zand te rukken. Ik hoop alleen dat het niet te laat is.

OK. Londen, Venetië en New York zijn er nog steeds en ze blijven grotendeels ongedeerd, maar er zijn tal van laaggelegen eilanden in de Stille Oceaan die al zijn opgeslokt door de stijgende zeespiegel. En dat is een echte ramp voor echte mensen wier huizen zijn verloren door de golven. En ja - het is te wijten aan de klimaatverandering. Dit is echt.

Er zijn gebieden zo dicht bij huis als delen van Zuid-Europa die nu te maken hebben met woestijnvorming. Dit betekent dat het bewijs voor klimaatverandering en opwarming van de aarde zich opstapelt en het zijn niet alleen hippies die ons hiervoor waarschuwen. Het zijn wetenschappers en talloze domkoppen met hun enorme rekencomputers die overvloedig bewijs leveren in combinatie met enge klimaatmodellen. Zij tonen duidelijk de absolute correlatie aan tussen de steeds snellere klimaatverandering en menselijke activiteit, voornamelijk in de vorm van niet aflatende koolstofemissies en grootschalige ontbossing. Onweerlegbaar bewijs dat duidelijk zichtbaar is voor wie het wil zien.

We zien dit bewijs overal om ons heen. Elk jaar lijken recordtemperaturen te ontstaan, samen met steeds vaker voorkomende wilde weersomstandigheden zoals overstromingen of lange perioden van droogte.

In juni 2017 werden Portugal getroffen door verwoestende bosbranden die de centrale stad Pedrógão-Grande verwoestten, waarbij 64 mensen omkwamen en meer dan 250 gewond raakten. Het was de ergste ramp in de moderne Portugese geschiedenis.

Ook de laatste tijd is er bezorgdheid ontstaan over het watertekort op het Iberisch schiereiland. Een zorg die een voortdurende last wordt naarmate meer en meer een beroep wordt gedaan op de steeds schaarser wordende voorraden.

Ik herinner me een gesprek met een boer van middelbare leeftijd in Zuid-Spanje, die me een opgedroogde rivierbedding in de buurt van zijn boerderij liet zien. Hij vertelde me dat hij als jongen in die rivier had kunnen zwemmen, zelfs tijdens de hete zomermaanden. Nu niet meer. Sinds vele jaren stroomt er nauwelijks nog water in. Het is nu gewoon een kurkdroge bedding van grijze, afgesleten stenen. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets zou gebeuren in mijn jeugddorp in Wales. Maar het overkwam deze Spaanse gemeenschap en werd gezien door een man die niet veel ouder was dan ik. Hoe verwoestend moet dit voor hem en zijn familie zijn?

Vandaag de dag zouden 32 miljoen Spanjaarden te lijden hebben onder de gevolgen van de klimaatverandering. De zomers in de zuidelijke regio's duren vijf weken langer dan in de jaren tachtig van de vorige eeuw en de temperaturen worden steeds hoger, waardoor regio's als Alicante, Murcia en Almeira steeds droger worden. Het Spaanse Ministerie van Landbouw vreest dat driekwart van het Iberische schiereiland tegen het einde van de eeuw te kampen zal hebben met hetzelfde semi-aride klimaat als de Tabernaswoestijn. Dit is echt een ontnuchterende gedachte.

Als ik dit soort artikelen lees en dergelijke statistieken zie, blijf ik altijd met veel meer vragen dan antwoorden zitten.

Ondanks de economische verwoesting die de uitbraak van SARS-CoV-2 heeft aangericht en de enorme impact ervan op ons aller leven, is de mondiale CO2-uitstoot tot dusver slechts met een schamele 7% gedaald tijdens de lockdown-periodes. Dat is met alle aan de grond gehouden vloten passagiersvliegtuigen en de ontelbare miljoenen dagelijkse autoritten die niet zijn gemaakt omdat we allemaal thuis zijn gebleven en ons aan de Covid-19 beperkingen hebben gehouden.

7 procent! Dat is nog maar het topje van de ijsberg. En kijk eens hoe verwoestend de beperking van de activiteit is geweest voor het economisch welzijn van miljoenen gezinnen over de hele wereld. Hoe kan van moderne samenlevingen worden gevraagd om nog verder en nog dieper te bezuinigen in naam van de redding van het milieu?

Kunnen we bezuinigen? Zullen we dat doen? Kunnen we het ons wel veroorloven om het niet te doen?

Nu we geleidelijk aan uit de impasse komen, lijkt onze natuurlijke collectieve hoop gericht op het opnieuw aanwakkeren van oude normen en het opnieuw opbouwen van economieën, het bevorderen van economische groei en het terugbrengen van de welvaart in geteisterde gemeenschappen die zo zwaar zijn getroffen door de verwoestingen van de pandemie. En ik begrijp het. Echt waar. Oliehandelaren watertanden al bij het vooruitzicht van een grotere vraag naar vaten ruwe olie en dit alles wordt weerspiegeld in stijgende grondstofprijzen.

Dit alles doet me afvragen of politici wel de juiste gesprekken zullen voeren over klimaatverandering en ons kostbare milieu? Voor zover ik kan zien, zijn klimaatconferenties dure praatclubs voor egoïstische politieke types. Veel gepraat, weinig actie. Om nog maar te zwijgen van de weelde en de enorme koolstofvoetafdruk die in de mix wordt gegooid.

Ik ben dan wel een hervormde klimaatveranderingsscepticus geworden, maar ik vrees dat ik in plaats daarvan een nieuwe vorm van scepticisme heb ontwikkeld. Ik zet nu vraagtekens bij de collectieve gevoeligheden van onze gewaardeerde leiders en die van de mensheid in het algemeen. Feit is dat we het ons niet kunnen veroorloven om dit verkeerd te doen. Niet deze keer. Er hangt te veel van af of we het goed doen. Alles hangt er eigenlijk van af.

Ik heb gekeken naar die fantastische nieuwe foto's van de planeet Mars door NASA's Perseverance Rover. En wat denk je? Ik denk niet dat ik binnenkort een reis boek met Elon Musk Space Tours. Van wat ik heb gezien, is de planeet Mars niet echt veel soeps. Het is een beetje doods en de foto's maken me een beetje nerveus.


Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes