Vroeger hield ik kippen, ik had er een stuk of tien geërfd toen ik naar een huis op het platteland verhuisde. Sommige waren bruin, sommige waren wit, van die mooie grote kippen die mooie grote eieren leggen. Ze waren zo gek als een deur, allemaal, met nauwelijks één hersencel tussen hen in. Ze poepten overal en bekladden het gazon (nou ja, het was gewoon een grasveld tegen de tijd dat ze klaar waren!). De 'meisjes' hebben nooit namen gekregen, maar de grote witte haan noemden we Brian, omdat hij het 'leven van Brian' had, omringd door zijn harem van meisjes! We werden elke ochtend gewekt door zijn gekraai, en dat was een prettig begin van de dag. Ah, het goede leven, dacht ik.

Nou, ik was een beginnend kippenhouder, had geen flauw idee, en 'de meisjes' renden over het terrein en legden hun eieren in het wilde weg onder struiken, en af en toe was het ontbijt verpest omdat een of meer eieren bedorven waren omdat ze niet op tijd gevonden waren. Ik voerde ze maïs, aanbevolen door de voederwinkel, en op een dag zag ik mijn zoontje op het gras zitten met een aantal van hen om hem heen terwijl hij zichzelf van hun eten bediende, en ik vond dat het tijd werd dat ze in een hok werden gehouden.

Er werd een klusjesman ingeschakeld en uiteindelijk verscheen er een robuust hok van twee verdiepingen met kippengaas in de tuin en werden de kippen bijeengebracht in hun nieuwe onderkomen.

Niet lang daarna hadden we een orkaan - ik wist dat er iets aan de hand was, want de maïs die ik voor hen strooide werd weggeslingerd voordat het de kans kreeg de grond te raken, en behalve dat het erg beangstigend was met overal rondvliegende brokstukken, verstrooide het ook de kippen, die allemaal over de (dakloze) omheining van hun hok in de naburige bomen waren ontsnapt om de storm te doorstaan. Maar de lieve Brian zat stoïcijns in het hok op een handvol eieren die door de vluchtende 'meisjes' waren achtergelaten, alsof hij wilde zeggen: nou ja, iemand moet toch blijven om voor ze te zorgen!

Toen kwamen we er op de harde manier achter dat krielkippen slecht zijn. De kinderen op school hadden een paar vruchtbare kippeneieren uitgebroed voor een wetenschapsbeurs, en op de afgesproken dag kwam er een stel kuikens uit, allemaal schattig en pluizig. Ik adopteerde ze na afloop van het wetenschapsproject, omdat de verantwoordelijke lerares niet wist wat ze met ze aan moest (ik wist toen nog niet wat voor soort kippen het waren), en na het plezier van het opkweken onder een warmtelamp waren ze klaar om in het hok te worden losgelaten. Hier ontdekte ik dat het krielkippen waren - het waren kleinere, maar wrede, gemene, kleine duivels die hun grotere neven pikten tot ze bloedden, en helaas werden degenen die niet waren ontsnapt te zijner tijd naar het grote hok in de hemel gestuurd.
Maar een tijdje bleven we verse eieren krijgen. Nu komt het vreemde gedeelte - het hierboven genoemde zoontje groeide op zonder ooit eieren in welke vorm dan ook te lusten. Ik denk dat hij getraumatiseerd was doordat 'de meisjes' probeerden de maïs op te eten die hij van hen stal!


Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan