Ze zijn er in verschillende kleuren, witte of roze enkele bloemen zijn de meest voorkomende soort, maar sommige hebben zulke mooie vormen en kleuren dat het moeilijk te geloven is dat ze van dezelfde soort zijn.

De tuin waar ik woon heeft een omheining van oleanders - geweldig voor de privacy, maar ze zijn erg hoog geworden en moesten worden gesnoeid, en een jaarlijkse snoeibeurt zal nieuwe groei stimuleren.

Weet u, ik begon dit artikel in alle ernst te schrijven, maar het leek een beetje saai en vervelend toen ik het aan mezelf teruglas. Dus ik zal je de waarheid vertellen. Ja, ik heb de oleanders teruggesnoeid, maar mijn hemel, het duurde dagen, en elke keer zag ik er meer en meer verfomfaaid uit. Bovenop de inspanning om het werk te doen, kwam nog de bescherming die ik nam, twee lagen handschoenen (die het er niet gemakkelijker op maakten om de snoeischaar te hanteren), een hoed (niet mijn favoriete kledingstuk in de beste tijden), lange mouwen en een lange broek. Ik zou me meer thuis hebben gevoeld als ik met een machete de jungle in was gegaan om Dr Livingstone te ontmoeten.

Ik had ook drie honden die ik weg moest zien te houden, eentje zo blind als een vleermuis die wist dat ik in de struiken aan het rommelen was, maar niet wist waarom, maar toch besloot mee te doen, en twee jongere honden die dachten dat het een spelletje verstoppertje was en me met kwispelende staarten bleven volgen om de hagedissen te vangen die ik aan het verstoren was.

Ik zal jullie nu een geheim verklappen - in alle eerlijkheid, ik had me niet echt veel ingelezen over het snoeien van deze struiken, ik wist dat ze giftig waren, vandaar de beschermende kleding, ik had even het internet afgespeurd naar aanwijzingen over hoe ik het moest doen, en omdat ik zo impulsief ben, ben ik er gewoon in gestapt met slechts een vaag idee van wat ik aan het doen was. Er stond "boven een bladknoop afsnijden" (wat zijn dat in hemelsnaam)? Ik dacht dat daar het blad zou verschijnen, en hakte erop los.

Toen ik mijn weg rond de struiken baande, zag het er beslist ongelijk uit waar ik had gewerkt en waar ik nog niet was begonnen met het bloedbad. Ik had de hoogte met een goede achttien centimeter teruggebracht, wat mijn bedoeling was geweest, en de meeste van de spichtige uitlopers rond de basis waren weg, een meestal onelegante procedure zou ik kunnen toevoegen, hoofd ingetrokken, mezelf in bochten wrikkend om geen gebladerte in mijn gezicht te krijgen met mijn kont (mag ik dat zeggen?) uit de struik stekend! Er waren een paar hele dikke takken tussen het gebladerte, eigenlijk leken het wel palen, want er zaten geen bladeren (of blad-'knopen') aan. Ik wist niet zeker wat ik ermee moest doen, dus liet ik ze met rust, vaag denkend dat ze sterk waren en zouden helpen ondersteunen wat er nog over was. (Ik las naderhand dat ze er ook uit moeten, omdat ze dood hout zijn - nog een klus voor volgend jaar, er zal een zaag aan te pas moeten komen).

Hoe dan ook, de klus is geklaard, en gelukkig is er nieuwe groei verschenen uit de bladknopen die ik met veel zorg had weggesneden, met de belofte van nieuwe bloemen. Alles is goed in mijn kleine jungle!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan