Sinds ik geslaagd ben voor mijn examen, heb ik een grote interesse in alles wat met auto's te maken heeft. Ik heb een echte waardering gekregen voor sommige van de mooiste auto's ter wereld. Ik heb zelfs het geluk gehad er een paar te bezitten.

Tegenwoordig houd ik een paar klassieke auto's. Ik heb met veel plezier deelgenomen aan talrijke klassieke auto-evenementen in Portugal, het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Ik kan nog steeds genieten van het moderne autorijden, zelfs in deze hoogst irritante tijden van verkeersopstoppingen.

Voor mij staan klassieke voertuigen voor nostalgie. Ze zijn zelden echt betrouwbaar of gemakkelijk te onderhouden. Naarmate de jaren verstrijken, wordt het namelijk steeds moeilijker om reserveonderdelen te vinden. Als dat gebeurt, begin ik mijn geduld te verliezen en neemt de belangstelling af. Uiteindelijk doe ik de dingen weg en laat een andere 'enthousiaste liefhebber' alle kopzorgen overnemen. Moderne auto's lijken me niet zo te interesseren, hoewel ik wel een 'moderne' houd omwille van de betrouwbaarheid en om te voldoen aan de meer praktische dagelijkse behoeften.

Ik weet niet goed waar autokopers tegenwoordig naar op zoek zijn. Koopt iemand van ons eigenlijk een persoonlijke transportoplossing of kopen we een soort mobiel i-Pad 'speeltje' op wielen? Ik vind de bediening van moderne auto's onhandig en afleidend. De dashboards lijken te veranderen in 4K LED schermen met geautomatiseerde drop-down menu's in plaats van tastbare knoppen die echt iets nuttigs doen. Telkens als ik iets op het dashboard aanraak, gaat er een waarschuwingslampje knipperen met een irritant 'avon lady'-belletje en verlies ik alle informatie die ik eigenlijk nodig heb - samen met de wil om te leven. Alstublieft! Toon me gewoon de snelheid, temperatuur, toerental en hoeveel brandstof ik nog heb. Ik hoef echt geen boze sms'jes van mijn vrouw te lezen om me te informeren dat ik hopeloos te laat ben voor het avondeten. Ik hoef al helemaal niet van mijn auto te horen wat er nieuw is op NETFLIX.

Maar deze kleine irritaties zijn niets vergeleken met wat ons te wachten staat als de auto-industrie worstelt met de dringende noodzaak om af te stappen van motoren die rechtstreeks fossiele brandstoffen verbranden. Toch heb ik de indruk dat de onstuitbare opmars naar een "revolutie van de elektrische auto" een beetje overhaast is. Alle eieren zijn plotseling in één veel te grote mand terechtgekomen en alle andere alternatieve oplossingen zijn schijnbaar terzijde geschoven. De wereld en zijn hond adopteren het EV-concept en dat lijkt het gewoon te zijn.

Maar. Er bestaat niet zoiets als een gratis lunch, zelfs niet als het op EV's aankomt. Ze zijn niet zo gezond en brandschoon als men ons wil doen geloven. Want als we echt gedwongen worden om onze verbrandingsmotoren te dumpen, zitten we straks niet alleen op 's werelds grootste schroothoop, maar moeten we ook al die afgedankte benzine- en dieselvoertuigen vervangen door iets anders. We weten allemaal dat de productie van alles wat in fabrieken wordt gemaakt en in zulke enorme hoeveelheden als motorvoertuigen wordt geproduceerd, een heleboel energie verbruikt, een heleboel vervuiling veroorzaakt en een enorme hoeveelheid hulpbronnen verbruikt. Eindige hulpbronnen - zoals lithium.

Dus hoe maakt dit alles de dingen beter? Beter voor wie precies? Dit is een vraag die moet worden gesteld bij het onderzoeken van alle aspecten van hernieuwbare energiebronnen. Niets ervan is ook maar in de verste verte perfect en niets ervan komt zonder zijn eigen koolstofvoetafdruk. En een grote ook nog! Vooral wanneer ons wordt verteld dat we onze uitstoot NU moeten verminderen en wel GROOT.

Volgens rapporten is de wereldwijde lithiumreserve moeilijk te bepalen, maar er zijn verschillende cijfers genoemd. Deze schattingen lopen uiteen van 14 tot 40 miljoen ton. Om dit in een context te plaatsen, er zit ongeveer 63 kg lithium in een 70kWh Tesla Model S batterijpakket. Dat is heel wat als je bedenkt hoe weinig er van bestaat in deze arme, belaagde wereld van ons.

Natuurlijk moet lithium, net als steenkool of ijzer, worden gedolven. Dat betekent dat gemeenschappen die in de buurt van deze mijnen wonen, zoals die in Noord-Portugal, nadelige gevolgen kunnen ondervinden van onze onstuimige zoektocht naar dit zeldzame en kostbare metaal. Portugal heeft een geschatte lithiumreserve van ongeveer 60.000 ton en dat is toevallig de grootste reserve in Europa.

Het spijt me dat ik de luchtbel moet doen barsten, maar het is een feit dat het winnen van lithium niet bepaald een eenvoudig, gemakkelijk, goedkoop of bijzonder schoon proces is. Verre van dat zelfs. Om lithium te winnen, moeten mijnwerkers een enorme hoeveelheid pekeloplossing in de grond pompen - nadat ze eerst een enorm gat hebben geboord om het in te pompen. Vervolgens laten ze wat uit die gaten sijpelt maandenlang verdampen, waardoor een heerlijke, onaangename soep ontstaat van kalium, mangaan en allerlei andere onaangenaamheden. Het kan dan naar een enorm filtratiesysteem worden gestuurd om uiteindelijk het begeerde lithiumcarbonaat te produceren.

Gelukkig hoeven we het platteland niet op te blazen om lithium te winnen. Maar het proces heeft wel een aantal andere grote nadelen. Er is een enorme hoeveelheid van een ander kostbaar goed nodig om het te winnen. Water. Een half miljoen liter per ton onttrokken lithium.

God houdt van ze - maar Greta & Co hebben niet de neiging veel aandacht te besteden aan deze nadelen wanneer ze de ideologieën van "vergroening" promoten. Het kan veel lijken op "browning down" als je het meer forensisch bekijkt. Feit is dat bijna alles wat we in onze westerse samenlevingen doen, gevolgen heeft voor het milieu.

Het verontrustende is dat de geschiedenis laat zien dat grootschalige lithiumwinning (en het zal echt op grote schaal moeten gebeuren) wel eens de katalysator zou kunnen zijn van droogte en zelfs voedseltekorten voor sommige gemeenschappen die ergens in de buurt van de mijnen wonen. Verontreiniging van de watervoorraden zou ernstige problemen kunnen opleveren omdat het echt geen "schoon" proces is. Natuurlijk willen de grote mijnbouwbedrijven niet dat wij al te diep nadenken over deze meer verontrustende nadelen. Het lijkt erop dat het doel is om te proberen de nee-zeggers te sussen met enorme schadevergoedingen.

In het geval van het lithiumverhaal in Portugal neemt een in het VK gevestigd mijnbouwbedrijf het voortouw bij de winning van lithium. Hun voorstellen zijn enorm controversieel omdat de getroffen gronden al talloze generaties lang door de plaatselijke gemeenschappen worden geëxploiteerd. Welnu, dit land ligt in het epicentrum van de Europese lithiumwinning - in Barroso.

Maar, er wordt ons verteld dat we ons niet teveel zorgen moeten maken over de lokale omgeving. Het is allemaal perfect in orde. Volgens de top van het mijnbouwbedrijf zal het bedrijf "Portugal voorzien van een hele reeks mogelijkheden voor downstream ontwikkelingen in de lithium waardeketen." Nu, zonder op enige manier brutaal te klinken, ik denk dat de meesten van ons een redelijk respectabele kennis van de Engelse taal hebben, maar ik ben een boon als ik weet wat dat allemaal betekent. Weet u dat?

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes