Dat klinkt misschien niet als inspirerende cijfers, maar ze vatten wel het verhaal samen van een van de langst dienende professionals van de European Tour. Een van die toernooiprofessionals die jaar na jaar zwoegt, zelden een tv-camera op zich gericht krijgt omdat hij nooit echt in de running is geweest om een kampioenschap te winnen. Hij ploetert, reist door Europa en probeert zijn kostje bij elkaar te scharrelen.

Maar dan, op een van de meest iconische golflocaties van Groot-Brittannië, The Belfry, trotseert een 48-jarige zijn leeftijd en wordt de oudste winnaar die voor het eerst wint in de geschiedenis van de European Tour. Hij werd professional in 1996 en verloor zijn tourkaart 10 keer, wat betekent dat hij terug naar de tourschool moest gaan om zijn positie opnieuw aan te vragen. Van de 478 evenementen die hij in zijn carrière heeft gespeeld, heeft hij er één gewonnen, drie tweede plaatsen, twee derde plaatsen en 26 top 10's.

Hij heeft nog geen enkele kans gehad op een Ryder Cup-plaats. De beste Order of Merit-positie die hij ooit heeft behaald, was in 2016, toen hij 27e werd in de Race to Dubai. Je zou denken dat zijn carrière zou worden beschouwd als excuseer de woordspeling, vrij saai. Toch heeft zijn carrière hem tot nu toe de 5.886.007 opgeleverd.

Dat is een opzienbarend bedrag en het laat zien dat de Europese Tour een serieuze bank is geworden voor spelers met een lange staat van dienst, zeker als je bedenkt wat Nick Faldo in het midden van de jaren '90 zei, namelijk dat je wereldklasse moest zijn, een majorwinnaar, om miljonair te worden.

Richard Bland wins first Tour event at age of 48 | Round 4 Highlights | 2021 Betfred British Masters

Het doet me ook denken aan een zeer verhitte spelersbijeenkomst in de Verenigde Staten begin jaren '90, waar Lanny Wadkins de bijeenkomst voorzat en fel gekant was tegen het ingediende idee dat de winnaars van evenementen minder geld zouden moeten krijgen en dat het geld meer zou moeten doorsijpelen naar de onderkant van het leaderboard. Lanny heeft ooit gezegd dat we kampioenen moeten ontwikkelen met een kampioensmentaliteit in plaats van middelmatigheid te belonen. Uit de zaal kwam een bespottelijke opmerking, waarin hij ervan werd beschuldigd een bevoorrechte positie te hebben omdat hij toernooien won. Waarop hij zei: "precies mijn punt, ik won die toernooien, niemand gaf ze aan mij."

Terug naar Richard Bland, hij moest zijn overwinning verdienen via een play off en na het gebruikelijke interview met Tim Barter werd hem gevraagd wat hij vanavond ging doen, waarop hij zei dat hij Oliver Fisher ging afzetten op Gatwick Airport, en vervolgens een toilettas ging afgeven aan David Howell. Niet bepaald de daden of vieringen van de laatste winnaar van de European Tour.

Maar waarom zouden zijn acties anders zijn? Het was zijn 478ste toernooi op de European Tour, hij stond bij het ingaan van de laatste ronde op de 12de plaats en drie slagen van een bewezen winnaar in Eddie Pepperell, natuurlijk zou hij plannen maken om na de ronde naar het zuiden te gaan.

Maar een 66 in de laatste ronde, de laagste ronde van de dag en een par op de eerste play off hole bezegelden de deal. Met tweets uit de hele wereld, en een nieuwe tweejarige vrijstelling op de Tour. Het leven is nog nooit zo goed geweest.
Hij zou dinsdag bij zijn ouders zijn en vroeg om gebraden lamsvlees voor het diner. Zijn vader zei: "Je kunt krijgen wat je wilt!" met een verhoogd niveau van trots. Dingen zijn veranderd en hij mag zich nu een winnaar op de Europese Tour noemen.

Daar is niets saais aan!