De geneugten van platte meubelen, het gevoel dat je het bijna zelf kunt bouwen, zeggen ze.

Dat zinkend gevoel als ik weet dat ik meer tijd dan nodig zal besteden aan het draaien van de plannen, het tellen van schroeven en ringen, het kwijtraken van speciaal gereedschap en ruzie met de echtgenoot over wie het het beste weet. Of erger nog, een afstand van 45 km moeten afleggen om te klagen over een ontbrekende schroef en tot de ontdekking komen dat ze een hele afdeling hebben voor ontbrekende schroeven, en dat een glimlachende assistent als een goochelaar een kaart uit zijn mouw tovert die je mist.

Ik heb planken ondersteboven en achterstevoren in elkaar gezet, belangrijke stappen overgeslagen en stukken overgehouden die nergens op leken te passen. De vreugde van het afmaken van dat badkamermeubel dat in duigen viel omdat het scharnier aan de verkeerde kant zat (ja, het was al veel eerder een optie die overgeslagen werd), de vreugde van een boekenplank die af was toen ik ontdekte dat een van de planken een ruwe rand had (dat vreselijke MDF) aan de voorkant in plaats van aan de achterkant weggewerkt. Met één hand verwoed zoeken naar iets om de wankele plank op te laten rusten terwijl je op zoek gaat naar de schroef die je net op de grond hebt laten vallen.

Dat heb ik al eens meegemaakt.

Aan het begin van de vorige winter kochten we een dingetje met een metalen frame om boomstammen op hun plaats te houden terwijl je grote stukken kettingzaagde tot kleine stukken. Ik denk dat er hooguit 10 stukken in de doos zaten en een handvol moeren en bouten, maar met alleen de foto op de voorkant van de doos om het in elkaar te zetten. En ja, het lukte ons om het verkeerd in elkaar te zetten en we waren een halve dag bezig om het uit elkaar te halen, met een bloeddruk die met de minuut steeg.

Ja, zelfmontage maakt meubels betaalbaar, en om eerlijk te zijn is het makkelijker om die tafel in de auto te krijgen dan hem in elkaar te moeten zetten en tot de ontdekking te komen dat hij er niet in gaat, zelfs niet met de kofferbak open.

Maar de keerzijde hiervan is dat ze vaak broos zijn en niet bestand tegen de ontberingen van het moderne leven. Ze zijn niet gemaakt om een leven lang mee te gaan, zoals het geval was in de jeugd van onze ouders, toen je een eetset kocht voor DEZE kamer en die nooit werd verplaatst naar een plek waar hij misschien niet zou passen.

Ik vraag me af of je een bepaald soort hersenen moet hebben voor dit zelfbouwgedoe, waarbij je het je kunt voorstellen in elke fase van de reis naar de voltooiing. Of een latente timmerman. Of een Zweeds sprekende bouwvakker!


Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan