De open glimlach van 24 jaar verbergt het gewicht van de geschiedenis die de jonge vrouw met zich meedraagt. Ze kreeg asiel, leert Portugees, maakt deel uit van een stageprogramma voor vluchtelingen bij een Zweedse multinational, "heeft eten en onderdak" voor haar kinderen.

Haar vader stierf toen Marvelhous 18 was en ze moest van school af, zij en twee andere zussen. Een tante nam haar mee naar haar huis om te werken. Marvelhous hield van haar tante, maar niet van haar oom: "Hij kwam bij me slapen als ik alleen was en dat wilde ik niet. Ik zei dat als mijn tante het wist, ze me zou vermoorden," zegt ze.

Ze liep weg van haar oom en een ongewenste zwangerschap, ze had een abortus, "de enige uitweg". Ze zwierf door de straten tot ze troost vond in een kerk, waar ze werd benaderd door een man met de belofte haar naar Europa te brengen. Ze begon aan de reis die haar, met twee andere vriendinnen, eerst naar een kamp in Niger voerde, waar ze de vader van haar kinderen ontmoette, en vervolgens naar Libië, door de woestijn.

In Libië werd ze gearresteerd en ontdekte ze dat ze was verkocht, maar met de hulp van de familie van haar nu man slaagde ze erin te ontsnappen en de oceaan en Europa tegemoet te gaan. Ze was zwanger van haar dochter. De zee bracht de boot waarop ze zat terug naar Tripoli, terug naar de gevangenis. Weer een ontsnapping, weer een reis, nu met een acht maanden oud meisje op haar schoot, weer een baby in haar buik en zonder haar man.

"We hadden geen geld om allebei over te steken. Ik kwam met de kinderen en hij bleef daar werken, om de eindjes aan elkaar te knopen. Toen de zee op was, kwamen we in Italië aan en gingen we naar een vluchtelingenkamp. Een jaar later vertelden ze me dat ik naar Portugal zou komen," zegt ze.

Ze wist niets over Portugal: "Ik kende het land niet. Maar als het in Europa was, moest het wel beter zijn dan Nigeria of Libië. Toen ik in Braga aankwam, voelde ik dat het een plaats van vriendelijke mensen was. Hier vond ik het licht van de hoop op een toekomst en een gelukkige toekomst", legt ze uit.

Marvelhous kwam naar Portugal in het kader van een programma van de Europese Unie voor de opvang van vluchtelingen en werd opgevangen door Adolescere, een vereniging die werkt met mensen in risicosituaties en alleenstaande vrouwen en vluchtelingengezinnen opvangt.

In het kader van het hervestigingsprogramma van de Europese Unie was Portugal het 6e Europese land dat de meeste vluchtelingen opnam, met de opvang van 1.550 mensen afkomstig uit Griekenland (1.190) en Italië (360), tussen december 2015 en april 2018 - en die werden opgevangen in 97 gemeenten.

"Het gezin van Marvelhous - zij, haar dochter en haar zoon - was het eerste gezin dat we opnamen. We gingen naar Lissabon om hen op te halen en de reis naar Braga was rustig, het meisje was erg nieuwsgierig, ze zat de hele reis aan het glas gekluisterd", herinnert Carla Fernandes, verantwoordelijk voor die vereniging, zich.

Adolescere heeft acht gezinnen zoals Marvelhous opgenomen: "Het opvangprogramma duurt 18 maanden. Het doel is om met deze vrouwen een levensproject op te zetten, dat begint met het leren van Portugees, de integratie van de kinderen op school, medische opvolging en professionele integratie", beschrijft ze.

Voor elk lid van het huishouden ontvangen de moeders 150 euro, een bedrag dat de technici van Adolescere hen leren beheren, prijzen vergelijken en keuzes maken: "Het gaat om gezinnen die niets hadden en waarvan de prioriteiten nog niet duidelijk zijn", legt Carla Fernandes uit.

"Wat ze vooral willen is dat hun kinderen naar school gaan, dat ze snel Portugees leren, zodat ze iemand kunnen zijn in het leven. Hun grootste zorg zijn hun kinderen", garandeert zij.

De woorden van Marvelhous zijn daar het bewijs van: "Ik ben gevlucht zodat ik zonder angst kon leven. Na de geboorte van mijn kinderen denk ik niet meer aan mezelf, maar alleen nog aan hen en hun veiligheid. Ik ben hier bijna gelukkig", geeft hij toe. Bijna? "Ja, ik mis hun vader," antwoordt ze.

Foto: Ivanperezz