De implicatie, die nooit expliciet wordt genoemd, is dat China zonder de communistische revolutie nog steeds arm zou zijn en kwetsbaar voor buitenlandse inmenging. Maar Japan en Korea, die dezelfde Oostaziatische basiscultuur delen, hebben een inkomen per hoofd van de bevolking dat drie of vier maal hoger ligt dan dat van China, en het zijn ook democratieën.

Waarom viert dan iemand de 100e verjaardag van de oprichting van de Chinese Communistische Partij (CCP)? Omdat het de overwinnaars zijn die de geschiedenis schrijven, daarom.

1949, het jaar waarin Mao Zedong de burgeroorlog won en Beijing binnentrok, was het jaar van het hoogtepunt van het communisme. In Europa ging het na 1950 bergafwaarts met het communisme, en de Sovjet-Unie zelf verdampte uiteindelijk vreedzaam in 1991 op 74-jarige leeftijd, gedood door een combinatie van economische mislukking en het ongeduld van een goed opgeleide bevolking met het oude autocratische gedrag. Maar in Azië was het anders.

Toen de communisten in 1949 in China aan de macht kwamen, hadden zij op zijn minst dezelfde decennialange uitbarsting van groei moeten meemaken als de Sovjet-Unie na het einde van de Russische burgeroorlog in 1920. De grondstof voor dat soort explosieve groei was in beide landen voorhanden: een grote boerenbevolking die rijp was om op goedkope wijze te worden omgevormd tot een industriële arbeidersklasse.

Het had niets te maken met het communisme: dezelfde groeispurt vond plaats in Groot-Brittannië in 1850-1880, in de Verenigde Staten ongeveer twee decennia later, en in Japan in 1950-1980.

Het communisme heeft deze eerste grote industrialisatiegolf in Rusland in de jaren '20 en '30 niet tegengehouden, dus waarom gebeurde het niet in China in de jaren '50, '60 en '70? En toen kwam de 'Grote Roerganger', Mao Zedong.

Het probleem met Mao was dat hij echt geloofde in de heilige boeken. Russische communisten spraken over de 'Nieuwe Sovjet Mens' als een Platonisch ideaal. Mao probeerde 25 jaar lang de Oude Honderd Namen om te vormen tot een Chinese versie van die denkbeeldige postmenselijke soort.

Het waren vijfentwintig jaar van politieke omwentelingen, bloedvergieten, hongersnood en chaos: tientallen miljoenen werden nodeloos gedood, en aan het eind was China net zo arm als altijd. Mao stierf in 1976, en het duurde tot 1980 voordat verstandiger collega's de CCP stevig in handen kregen en in China een moderne economie begonnen op te bouwen.

Tegen die tijd waren de Oost-Aziatische buren van China, Japan en Zuid-Korea, net aan het einde gekomen van hun drie decennia durende spurts van 10%-plus jaarlijkse groeipercentages. China begon uiteindelijk pas in de jaren tachtig aan een soortgelijk proces.

China heeft nu het einde bereikt van zijn eigen drie decennia van snelle groei, maar omdat de drie voorgaande decennia werden verspild, heeft het nog steeds een BBP per hoofd van de bevolking dat slechts een derde of een kwart bedraagt van dat in Japan of Zuid-Korea - of Taiwan.

Wat was het alternatief voor de maoïstische ramp? Een nationalistische overwinning in de burgeroorlog, vermoedelijk, en hoe zou dat hebben uitgepakt?

De Kuomintang (Nationalistische) Partij, die zich in Taiwan nog steeds aan de macht vastklampte, was in de jaren '50 en '60 zeer corrupt en zeer onderdrukkend. Een niet-communistisch China zou in die tijd eenzelfde soort gammele dictatuur zijn geweest, maar de nationalisten zouden meteen zijn begonnen met de groei van de Chinese economie. Dat weten we omdat ze dat in Taiwan ook daadwerkelijk hebben gedaan.

Na verloop van tijd bloeide de Taiwanese economie op, werd de bevolking van het eiland beter opgeleid, en werden de autocraten uiteindelijk, in de jaren tachtig, vreedzaam vervangen door democratisch gekozen regeringen. Waarom vinden mensen het moeilijk te geloven dat hetzelfde zou zijn gebeurd in een door de nationalisten geregeerd China?

In feite zou dat hypothetische democratische China nu als een kolos over de wereld heersen. De communistische heerschappij heeft China economisch gezien het op één na beste resultaat opgeleverd, maar heeft het ook opgezadeld met een wrede dictatuur. Zal dat voor altijd zo blijven?

De heersende wijsheid is dat de meeste mensen de dictatuur zullen aanvaarden zolang de Partij ook zorgt voor een voortdurend stijgende welvaart - maar China heeft nu een pseudo-kapitalistische economie, inclusief een welvaartsstaat die nog minder steun biedt aan de onderklasse dan de Amerikaanse.

Dat maakt het regime zeer kwetsbaar in geval van een slechte recessie, wat in kapitalistische economieën van tijd tot tijd gebeurt. Bovendien zit de partij onder Xi Jinping weer opgescheept met een president-voor-het-leven, wat overal slecht dreigt af te lopen. De CCP kan nog een generatie regeren, maar kan ook in minder dan tien jaar verdwenen zijn.