Zodra ik een huurauto ophaal in Faro, wacht de vrijheid van de open weg.

Voor een land dat geografisch gezien vrij klein is, biedt Portugal een overvloed aan verschillende landschappen, variërend van de rotsachtige kuststroken met zandstranden en het milde water van de Algarve tot de hoge besneeuwde toppen van de Serra da Estrela. Dan zijn er natuurlijk de uitgestrekte glooiende vlaktes van de Alentejo en het Portugese binnenland met eindeloze kilometers kaarsrechte wegen die door gouden, zonovergoten landschappen slingeren die glinsteren in de hittewaas. Het wordt hier regelmatig meer dan 40 graden.

De vruchtbare vlakten van de Alentejo zijn perfect voor overvloedige wijngaarden en uitgestrekte olijfboomgaarden. Deze plantages worden vaak angstvallig bewaakt door stralende, witgekalkte stadjes, zoals Castelo de Vide, die imposant op de top van de heuvels liggen. Deze hooggelegen nederzettingen waren ooit oude vestingwerken, gebouwd op zulke uitkijkpunten om dit waardevolle gebied te helpen bewaken.

Als Portugal een tuin had, zou het zeker de Dourovallei zijn? Een met wijngaarden overladen terrastuin die een absoluut uniek landschap biedt. De terrassen creëren surrealistische patronen terwijl ze methodisch de weelderige hellingen beklimmen en het fruit van de wijnranken geleidelijk rijpt onder een heldere zomerhemel.

De Douro regio zelf is rijp voor ons om te stoppen en te proeven van klassieke vinho do Porto evenals enkele van de meest gevierde wijnen van Portugal. Wijnen die met liefde zijn geproduceerd in pittoreske Quintas die uitkijken over de slingerende riviervallei beneden.

Het levengevende water van de Douro kronkelt langzaam op een lange tocht naar de oude stad Porto en vervolgens naar de open oceaan, wat een surrealistisch en prachtig decor vormt voor deze drukke werkomgeving waar op een door de tijd geperfectioneerde manier fantastische, duurzame producten worden geproduceerd.

Het is altijd een goed idee om het rustig aan te doen als je Portugal verkent, hier en daar te stoppen om lange reizen te onderbreken en een beetje mee te pikken van wat elke regio te bieden heeft. Zelden heb ik een vast plan als ik rondreis. Het is een routine geworden van 'waar ik mijn hoed neerleg'.

Terwijl ik naar het noorden reis, ontvouwt zich tussen de Algarve en Lissabon heel wat land, maar de uitgestrekte vlaktes van Zuid-Portugal geven uiteindelijk een meer stedelijk uitzicht wanneer de uitgestrekte hoofdstad geleidelijk in zicht komt.
Nu de wijngaarden en de veeboerderijen van het platteland van Portugal in de achteruitkijkspiegel verdwijnen, is het geweldig om de Ponte 25 de Abril over te steken en het bruisende stadsgezicht van Lissabon te aanschouwen. Nog maar 18 mijl verder ligt de prachtige lommerrijke stad Sintra met zijn zonovergoten historische centrum en drukke toeristische routes.

Vanuit Sintra begin ik vaak aan een tocht door wat vaak de 'Portugese Rivièra' wordt genoemd. Een mooier vertrekpunt kan ik me niet voorstellen.

Persoonlijk vind ik het prettig om de hordes voor te zijn en vroeg aan te komen als ik Sintra bezoek. Op die manier is er een goede kans op het vinden van een veilige parkeerplaats. Het kan erg druk zijn in deze populaire toeristische trekpleister. Eenmaal geparkeerd, ontspan ik me en kijk hoe de stad langzaam ontwaakt en tot leven komt.

Mijn eerste stop in Sintra is een klein café en pastelaria tegenover het eigenzinnige treinstation. Dit is een heerlijke plek om even te gaan zitten en te genieten van een ochtendlijke BICA met een versgebakken pastel de nata. En dat alles terwijl u mensen aan het kijken bent - ook bekend als onuitstaanbaar nieuwsgierig.

Het treinstation van Sintra is een drukte van jewelste met treinen die regelmatig uit Lissabon arriveren en ontelbare toeristen van over de hele wereld vervoeren. Elk ras en elke geloofsovertuiging is vertegenwoordigd als ze uit de drukke treinen stromen, vaak om meteen op de vloten wachtende bussen te springen die hen van Sintra naar Cabo de Roca zullen brengen - het meest westelijke punt van het Europese vasteland. Voorbij Cabo de Roca is er niets dan de uitgestrektheid van de open Atlantische Oceaan tussen hen en de goede oude U.S. of A. Precies ten westen van hier ligt New York City.

Sintra is een stad van grote paleizen, mooie architectuur en sierlijke tuinen. Deze werkelijk prachtige plaatsen zijn net zo vorstelijk als alle andere die je in Europa kunt vinden. Maar het paleis dat boven alles uittorent is het fel beschilderde Palacio de Pena, hoog op een weelderige, met bomen begroeide heuvel (deel van het Sintra-gebergte). Het is een onberispelijk voorbeeld van een 19e eeuws Romantisch kasteel en is vandaag de dag nog steeds in gebruik en biedt onderdak aan prestigieuze Portugese staatsgelegenheden. Hier hebben we een bonafide voorbeeld van een van de zeven wereldwonderen van Portugal en alweer een UNESCO-werelderfgoedlocatie.

Zodra de drommen toeristen massaal arriveren en de tuk-tuks en taxi's beginnen te zoemen, is het voor mij tijd om Sintra te verlaten. Ik neem de weg die grotendeels dezelfde route volgt als de tram van Sintra (Electrico de Sintra). Deze tramlijn verbindt Sintra met de mooie badplaats Praia das Maçãs, die ongeveer acht mijl naar het westen ligt. De tram werd in de jaren 1930 aangelegd om Sintra met de badplaats te verbinden en werd gebruikt om zowel passagiers als vracht te vervoeren, wat de kustgemeenschap veel voordeel opleverde doordat hij verbonden werd met het belangrijkste spoorwegknooppunt van Sintra.

Er wordt gezegd dat Praia das Maçãs zijn naam (Strand van de Appels) dankt aan het feit dat de rivier Colares ooit door enkele boomgaarden stroomde. Sommige van de gevallen appels werden stroomafwaarts meegesleurd naar de riviermonding waar ze uiteindelijk aanspoelden op het zandstrand - waaraan het zijn ietwat merkwaardige naam dankt.

En wat voor een strand! Een uitgestrekte zandbaai met een keur aan trendy strandtentjes waar mensen de zwoele Portugese avonden doorbrengen. Misschien met een glas cider in de hand? Een passend eerbetoon, misschien, aan de legendarische appels van Praia das Maçãs.

Op weg naar Praia das Maçãs passeert de tram door pittoreske dorpjes waar vaak een aantal ambachtelijke markten zijn opgezet, in de overvloedige schaduw van zachtjes wuivende bomen die zachtjes ritselen in de warme bries. De rivier Colares kabbelt langs de markt en de marktkramers zijn over het algemeen lokale mensen die komen venten met een verscheidenheid aan zelfgemaakte producten, handwerk en ook een paar antieke voorwerpen. Er zijn een aantal van deze bijna onverwachte kleine plaatsen langs deze route (N247) waar mensen kunnen stoppen om rustig rond te snuffelen.

De weg kronkelt zich een weg van Praia das Maçãs en het surfoord Praia Grande naar Cascais. Langs deze route ligt Cabo da Roca, een van de plaatsen die u niet mag missen, met zijn woeste golven, imposante kliffen en een verplichte vuurtoren. Het doet denken aan Cabo St Vicente bij Sagres, beide geliefde plaatsen waar duizenden samenkomen om getuige te zijn van de legendarische zonsondergangen van Portugal. Daarna slingert de weg langs de woeste, onbeschutte Atlantische kustlijn om uiteindelijk uit te komen in de zichtbaar welvarende en zeer mondaine stad Cascais.

Maar de zon is inderdaad ondergegaan voor weer een van onze kleine smaakjes van Portugal. Cascais en de Estrada Marginal die terug naar Lissabon leidt, zijn een heel ander verhaal. Een om te bewaren voor een andere dag misschien?


Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes