Begrijp me niet verkeerd. Ik klaag niet. Ik geef deze mening alleen op een totaal apolitieke manier. We weten allemaal, maar al te goed, dat deze wereldwijde pandemie de kat onder de duiven heeft gebracht. Chaos was onvermijdelijk. Dit is het geval geweest, ongeacht in welk deel van de wereld mensen toevallig wonen. Weinigen zijn aan de chaos ontsnapt.

Ondanks alle verschrikkingen, en helaas zijn het er veel te veel geweest, geloof ik echt niet dat iemand van ons realistisch gezien iemand in het bijzonder de schuld kan geven. We kunnen zelfs geen groepen van verschillende politieke gezindten de schuld geven. Dit zou niet echt over politiek moeten gaan.

We zijn allemaal in precies hetzelfde schuitje terechtgekomen. We gaan allemaal met deze situatie om zo goed als we kunnen. Dit is een virus waar nog nooit iemand mee te maken heeft gehad. We moesten meteen aan de slag. Iedereen die iets kan doen, heeft alles gedaan wat in zijn macht lag om kostbare levens te beschermen.

We proberen nog steeds een weg te vinden naar enige schijn van normaliteit. Tot op heden lijkt niemand de absoluut juiste oplossing te hebben, noch is er al een wondermiddel. Maar de wetenschap gaat altijd vooruit. De nieuwe instrumenten die uiteindelijk kunnen helpen COVID-19 te temmen, kunnen ons misschien ook helpen toekomstige uitbraken aan te pakken. Wat vandaag wordt geleerd, zal van onschatbare waarde zijn bij de aanpak van ziektepreventie in de komende jaren.

De medische wetenschap heeft een vrij serieuze oorlog gevoerd tegen COVID-19 en veel zeer belangrijke lessen worden eigenlijk geleerd op het slagveld. Soms wordt het een geval van "wat hebben we te verliezen" in dergelijke nijpende situaties. Niets doen is dan de niet-optie.

De meesten van ons zijn zeer dankbaar voor het succes van de verschillende immunisatieprogramma's die nu wereldwijd hebben plaatsgevonden. Wat onze individuele opvattingen ook mogen zijn over "de prik", er bestaat weinig twijfel over dat vaccins hebben geholpen talloze levens te redden, samen met de ontwikkeling en toediening van andere medicijnen en behandelingen. Samen hebben zij ertoe bijgedragen dat COVID-19 iets minder krachtig en een stuk beter te overleven is dan in de beginfase van deze pandemie - zelfs voor degenen die de pech hadden aan de meer chronische verwoestingen te bezwijken. Maar we moeten niet te zelfgenoegzaam worden.

In een notendop: elk land probeert iets dat net een beetje anders is dan het volgende. Hopelijk vindt iemand, ergens, uiteindelijk een oplossing die het ultieme dividend oplevert. Dat wil zeggen, het verslaan van deze onzichtbare vijand.

Het is dus goed om nota's te vergelijken en de successen (en mislukkingen) van andere landen te evalueren als onderdeel van een algemene leercurve. De waarheid is dat dit heel duidelijk een mondiaal probleem is dat echt een duurzame mondiale oplossing vereist, hoe moeilijk dit logistiek ook moge blijken te zijn. Het heeft weinig zin het hoofdvuur te doven en een hoop smeulende sintels achter te laten die weer kunnen worden aangewakkerd tot een nieuwe uitbarsting.


We kunnen logischerwijs niemand achterlaten in deze oorlog tegen het virus. Het is in ons aller belang deze ziekte aan te pakken waar zij zich voordoet en zo de verspreiding tot staan te brengen. Alle betrokken autoriteiten moeten toch eensgezind aan dit doel werken?

De pandemie heeft reeds aangetoond dat het succes van één land om de verspreiding van de ziekte "vandaag" een halt toe te roepen, alleen maar de kansen op een snelle verspreiding van het virus in datzelfde land "morgen" kan vergroten. Het is ook moeilijk gebleken deze ziekte binnen de grenzen in te dammen. Immuniteit, hoe ook bereikt, moet daarom de sleutel zijn.

Geen enkel land kan zichzelf echt op de borst kloppen over de manier waarop het COVID-19 heeft aangepakt. In het begin werden zowel Portugal als Zweden door iedereen als prachtige succesverhalen geprezen vanwege de manier waarop zij de pandemie aanvankelijk onder controle hadden, maar later bleken zij statistisch gezien tot de zwaarst getroffen landen te behoren.

De verspreiding van het virus indammen is net zoiets als een paar opeenvolgende jaren een bosbrand in bedwang houden. Maar al die tijd zijn we ons er zenuwachtig van bewust dat de natuur in stilte samenspant om meer en meer droge tondel op te stoken, klaar voor de volgende vuurzee om te verteren. Alleen een verschroeid landschap, dat de littekens draagt, heeft enige mate van immuniteit tegen een toekomstige brand.

Ik zou zeker niet graag een verantwoordelijke minister zijn in tijden als deze. Ze lijken verdoemd als ze het doen en even verdoemd als ze het niet doen. Proberen de volksgezondheid te bewaken en tegelijkertijd de economieën te koesteren is een hele klus geweest. Het hele proces van het opsluiten van een bevolking is zo volkomen contra- intuïtief in elke moderne westerse economie. Maar wat kon men anders doen tijdens een pandemie, vooral wanneer er geen vaccins beschikbaar waren?

In deze hele mêlee heb ik de Yin en de Yan gezien. Ik heb de verwoestende gevolgen gezien die de reisbeperkingen hebben gehad voor bedrijven in Portugal, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. Maar waar ik woon, in Noord-Wales, heeft de vakantie-industrie een ongekende groei doorgemaakt. Plotseling is Noord-Wales, met zijn weidse landschappen en prachtige landschappen, de belangrijkste Britse vakantie-hotspot geworden. Maar dit is niet iedereen goed bevallen. Het heeft extra wegverkeer en grote mensenmassa's met zich meegebracht. Algemeen overtoerisme heeft geleid tot zwerfvuil, asociaal gedrag en heeft ook ongewild een onaangename leefomgeving geschapen voor veel plaatselijke bewoners die gewoon niet gewend zijn om met zo'n grote toevloed van toeristen om te gaan.

Er lijken talrijke factoren in het spel te zijn, die de toeristen van de toekomst ertoe aanzetten hun opties te overwegen.

De steeds heviger wordende hittegolven en de steeds hogere temperaturen weerhouden sommige mensen ervan om op het hoogtepunt van de zomer naar Zuid-Europa te gaan. Velen hebben de beelden gezien van de verwoestende branden die Griekenland, Turkije en Italië onlangs hebben geteisterd. Het voortdurende verhaal in de media over dergelijke klimaatrampen is voor veel mensen echt beangstigend.

Veel kwetsbare reizigers zijn in deze COVID-19-tijd nog steeds bang voor overvolle luchthavens en overvolle vliegtuigen.

De andere grote boosdoeners zijn alle verschillende regels op verschillende grondgebieden en de aanzienlijke taak om daarvan op de hoogte te blijven.

Er zijn heel wat mensen met verbrande vingers. Gezinnen die al vele reizen hebben moeten maken zonder dat zij daarvan op de hoogte waren. Zij stonden voor de keuze om te betalen voor zeer dure retourtickets om de quarantaine op de "rode lijst" te omzeilen of om 2.225 pond per persoon te betalen om zich te isoleren in een groezelig quarantainehotel, waarschijnlijk geannexeerd op een charmant Brits industrieterrein.

Voeg dit alles bij de verwarrende, vaak inefficiënte en vaak dure voorschriften voor PCR- of lateral flow-tests vóór en na de reis en het is niet moeilijk te begrijpen hoe de eetlust voor een bezoek aan zonnige kusten sterk is verminderd.

Hopelijk worden gewoonten alleen op korte termijn veranderd en liggen er veel gelukkiger tijden in het verschiet?

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes