Vele manen geleden (of een jaar, om precies te zijn) schreef ik een verhaal over wat ik onze "lichtgevende koningin van de nacht" noemde en de plaatselijke kunstenaar Fernando Colaço was zo vriendelijk mij een foto van een van zijn prachtige stenen manen (met een gebeitelde kaaklijn en een scheve glimlach) te laten gebruiken bij mijn maanbespiegelingen.

Fernando komt uit Alcoutim maar neemt regelmatig deel aan diverse markten in Castro Marim, Tavira en op de "Mercadinho" in Loulé, waar ik hem meestal tegen het lijf loop. Deze kleine kunstmarkt wisselt tot in oktober elke zaterdagochtend in de historische straten van Loulé verschillende "thema's" af met verschillende kunstenaars die hun betoverende, vaak handgemaakte creaties tentoonstellen.

Fernando en ik zijn inmiddels dikke vrienden en ik ben langzaamaan meer te weten gekomen over deze meester-ambachtsman en hoe hij zijn prachtige stenen beeldjes maakt. Hij vertelde me dat hij, om de organische grondstoffen voor zijn kunst te vinden, 's morgens vroeg met zijn waterfles en lege rugzak op pad gaat naar de verschillende rivieren en beekjes in de omgeving waar hij woont.

Hij laat geen middel onbeproefd' en speurt de oevers af op zoek naar kiezels met een verborgen persoonlijkheid, die hij met een kleine dreun hier en een iets grotere dreun daar kan blootleggen en tot leven wekken. Hoewel zijn favoriete creaties meestal vissen, gezichten, handen en zelfs manen zijn, betekent de aard van zijn kunst dat geen enkele ooit helemaal gelijk zal zijn. Fernando zegt dat de steen hem vertelt wat ze willen zijn, de enige grens: is zijn verbeelding.

Ik vroeg hem hoe lang hij hier al mee bezig is en hij zwaaide met zijn hand en zei: "Oh, een hele tijd..." "Maar tijd is relatief...", antwoordde ik verbeten, vastbesloten om erachter te komen: "Hoe lang is een lange tijd?" Een heel leven, zo blijkt. Fernando is al bijna 50 jaar langzaam aan het beitelen aan zijn kunst. Hij vertelde me hoe hij voor het eerst begon en het verhaal vertoont een wonderlijke evolutie, waarbij het ene ding gewoon een natuurlijke 'opstap' is naar het volgende.

Hij begon namelijk als smid. Dit bracht hem ertoe op een dag te proberen de sterkte te beoordelen van een stuk staal dat hij net had gesmeed. De beste manier om "het metaal te testen" (zoals ze zeggen) is om het tegen iets te zetten dat even stevig is, en dus besloot hij het tegen een steen te slaan. Zijn goed gemaakte metaal was er meer dan tegen opgewassen, maar het patroon dat hij in dit massieve oppervlak kon graveren fascineerde Fernando en bracht hem op dit nieuwe en nogal rotsachtige pad.

Wat ik zo leuk vind aan dit verhaal is dat Fernando vervolgens zijn vaardigheden op het gebied van metaalbewerking gebruikte om het gereedschap te maken (hamers, beitels, apparaten om het vast te zetten, enz.) die hij nodig had om zijn nieuwe ideeën in steen te zetten. Hij ging ook zijn eigen gereedschap voor houtbewerking maken en, op een totaal ongerelateerde en verrassende manier van creativiteit, maakt hij ook poppen.

Fernando heeft altijd van kunst gehouden en hoewel hij naar eigen zeggen nooit naar school is gegaan om het te leren, woonde hij in Lissabon toen hij jonger was en bezocht hij alle plaatselijke kunsttentoonstellingen, waarbij hij inspiratie opdeed en zichzelf onderwees.

Zijn kleinkinderen en veel kinderen op de markten raakten vaak gebiologeerd als ze hem bezig zagen met zijn werk, en daarom maakt hij nu een soort zachtere mal, samen met wat kindvriendelijker gereedschap, zodat kinderen kunnen leren en 'een poging kunnen wagen' om hun eigen fantasierijke beeldhouwwerken te maken.

Dus houd hem in de gaten op de plaatselijke kunstmarkten en als u contact met hem wilt opnemen, kunt u hem vinden op Facebook op colaco.fernando of e-mail hem op fernandocolaco50@gmail.com