Velen ontsnapten aan de aandacht van de Britse belastingautoriteiten of, in sommige gevallen, van de Britse politie. Anderen keerden terug uit Afrikaanse kolonies op zoek naar een levensstijl die vergelijkbaar was met die waarvan zij als koloniale expat hadden genoten, totdat zij werden 'uitgenodigd' om de kolonies te verlaten.

Het is moeilijk voor te stellen hoe anders de expatgemeenschap was, maar een goed uitgangspunt is te begrijpen dat het een drastisch kleinere gemeenschap was. In feite was ze zo klein dat bijna iedereen elkaar kende. Na de revolutie van 1974 was er een grote uittocht van de expats (onterecht), uit angst voor wat dit voor hen zou betekenen. Dat verkleinde de expat community nog verder.


Albufeira was de belangrijkste attractie

Albufeira was een van de meest populaire locaties voor expats, en ze kwamen regelmatig samen in de Galeao Bar met uitzicht op het vissersstrand. Deze werd aanvankelijk gerund door Peter Haig, een bekende BBC nieuwspresentator, die in 1958 het BBC-commentaar verzorgde voor het Eurovisie Songfestival en ook Come Dancing presenteerde. Hij was getrouwd met Jill Adams, die in de jaren '50 in veel Engelse films speelde en de bijnaam "Britain's Marilyn Monroe" kreeg. Dat huwelijk liep stuk in 1977 en zij ging een samenwerking aan met Mike Johnson. De Galeao Bar was de plek om gezien te worden, en dit koppel kon het best omschreven worden als kleurrijk, het was nooit saai om hier een maaltijd te nuttigen en de kookkunst van Jill was beroemd.

Op een beruchte middag riep Mike naar Jill, die in de keuken was, dat hij een citroen nodig had. De citroen vloog door de lucht de bar in. Mike en Jill hadden een 'zeldzaam meningsverschil'.

Sir Harrys bar in het centrum van Albufeira was legendarisch. Harry met zijn prachtige grote snor hield altijd toezicht op zijn 'domein' en hij was een geweldig en zeer gemist figuur. Iedereen ging wel eens naar Sir Harry's bar en het kreeg wereldwijde bekendheid.

Popsterren en beroemdheden hielden van de Algarve, het gaf hen de relatieve privacy waar ze van hielden. Cliff Richard, Eric Morcombe, Frank Ifield, Olivia Newton-John, Georgie Fame, Cat Stevens, Donavan en Ronnie Scott, in feite was zo'n beetje elke popster te zien in, voornamelijk, Albufeira.

De Algarve trekt nog steeds zijn deel van de beroemdheden aan, maar tegenwoordig zijn ze meer op zichzelf, om voor de hand liggende redenen.


Waarom de Algarve?

De aantrekkingskracht van de Algarve op ex-kolonialen is vrij duidelijk. De levensstijl die zij in Afrika hadden genoten ging gepaard met mooi weer en veel goedkope arbeidskrachten om alles te doen, van tuinieren tot dienstmeisjes om het huishouden te doen. Het Verenigd Koninkrijk kon dit niet bieden, de Algarve wel. Sommigen kwamen uit hoge posities bij koloniale politiediensten, en sommigen werden in de gaten gehouden door de geheime politie, de PIDE (Portugees: Polícia Internacional e de Defesa do Estado) om buitenlanders in de gaten te houden. Voor ex-politieagenten was dit een taak waaraan zij goed gewend waren. Zaken als een telefoon waren een pure luxe, vijf jaar was de minimum wachttijd om er een te krijgen. Je kon uren wachten op een internationaal telefoontje dat door een telefoniste moest worden gepleegd, die je dan uiteindelijk terugbelde. Er was slechts een handvol auto's in en rond Albufeira.

Carvoeiro, een vissersdorp met twee auto's

Hoewel lang niet zo bekend in die tijd als Albufeira, trok Carvoeiro een kleine groep van buitenlandse bewoners aan. Fotograaf Tim Motion kwam er in 1961 aan in een e-type Jaguar, hij had één van de enige twee auto's die in Carvoeiro bestonden. Welke invloed de exotische e-type had op de lokale vissers blijft een mysterie. Geloof het of niet, Carvoeiro was toen gewoon een eenvoudig vissersdorpje, de vissers verkochten hun vangst de meeste dagen via een geïmproviseerde veiling op het strand.

In zijn boek "Discovering the Algarve" herinnert Tim zich hoe hij in 1961 voor het eerst in Carvoeiro aankwam: "Na verschillende toevalligheden, onvoorziene en plezierige contacten, van een mooi meisje , het lenen van een "klassieke" auto en impulsief afslaan naar het zuiden bij het doorkruisen van Lagoa, reden we door amandel- en sinaasappelboomgaarden en had ik een ongelooflijk positief gevoel toen ik in Carvoeiro aankwam"."Het was alsof ik verblind werd door een lichtstraal", herinnert hij zich. In het midden van de jaren zestig had Carvoeiro slechts één straat, Rua dos Pescadores. Wat nu Rua do Barranco is, was een met riet omzoomde rivier die uitmondde in de zee.

Al snel ontmoette hij de Ierse kunstenaar Patrick Swift (Porches aardewerk), met wie hij bevriend raakte. Net als de inwoners van Carvoeiro in die tijd, die geen Engels spraken, werd Patrick al snel door de plaatselijke bevolking "Mr. Patricio" genoemd, net zoals Tim "Sr. Timoteo" werd genoemd.

Tim keerde het jaar daarop terug en bleef tot 1975. Hij opende de discotheek Sobe e Desce die de favoriete plek werd van de groeiende expat gemeenschap. Het had een restaurant boven en een disco beneden. Het ontbijt werd op het terras geserveerd. Om tactvol te zijn, de gemeenschap mengde zich zeer vrij, er werd vaak gevraagd: "bent u getrouwd of woont u in Carvoeiro?".

Helaas trok de ontspannen sfeer van de Algarve in die tijd ook zijn portie dubieuze figuren aan. Bezoekers konden bevriend raken met een vreemdeling in een bar die toevallig iemand kende die een huis te koop had staan. Er waren veel teleurgestelde kopers in die tijd. Veel mensen verloren geld aan dubieuze investeringen of gewoonweg bedrog. Portugal ging snel over tot het aanscherpen van zijn wetten en "moedigde" de meer dubieuze oplichters en zwendelaars aan naar huis te gaan. De plotselinge en onverwachte bloei van het toerisme bracht zijn deel aan cowboys met zich mee, maar Portugal kwam snel met wetten om de situatie onder controle te krijgen.

De moderne, goed geregelde en gastvrije regio die u nu ziet en waarvan u geniet, had een paar groeipijnen. Niet geheel verrassend. Er waren waarschijnlijk minder expats in de Algarve dan je tegenwoordig op een populair strand zou zien. Hoe tijden veranderen, ten goede.


Author

Resident in Portugal for 50 years, publishing and writing about Portugal since 1977. Privileged to have seen, firsthand, Portugal progress from a dictatorship (1974) into a stable democracy. 

Paul Luckman