Een van de mooiste stukken asfalt in de Algarve is volgens mij de bochtige weg langs de berghellingen tussen Monchique en Aljezur. Het is een adembenemend mooie rit, maar je moet op je hoede blijven en je niet te veel laten meeslepen door de epische uitzichten, want anders vlieg je per ongeluk van de berg af.

Je weet maar nooit wanneer een bus in een scherpe bocht je net dat duwtje in de rug kan geven dat nodig is om je de vergetelheid in te sturen.

Zoals José Maurício, eigenaar en kunstenaar van de 'Galeria - Spirit of Wood', me later vertelde, kun je zelfs oog in oog komen te staan met een roedel 'reusachtige' wilde zwijnen, die regelmatig in de schemeruren over deze wegen zwerven.

José's huis ligt net buiten de stad Casais en het kan niet anders dan dat het je nieuwsgierigheid prikkelt als je er langs rijdt. Ondanks de borden die een houtgalerij beloven, is de plek ook gevuld met een overvloed aan vetplanten en cactussen, en een enorme verzameling rotsen. "Wat is dit voor een plek?", vroeg ik me af toen ik naar binnen slenterde en naar de eigenaar zwaaide.

José kwam met een stralende glimlach naar me toe en merkte mijn verbijstering bij het zien van zo'n eclectische verzameling dingen op, en legde uit dat hij graag "Um bocadinho de tudo" doet. Niet alleen doet hij graag "een beetje van alles", maar hij doet het ook allemaal "Com muita calma e paciência". Sterker nog, hoe meer ik hem leerde kennen, hoe meer ik denk dat hij misschien wel de meest 'kalme en geduldige' man is die ik ooit heb ontmoet (en met dat in gedachten, ben ik bang dat je nog even zult moeten wachten om erachter te komen waarom...).

José is een echte 'Monchiqueiro' en is hier in de bergen geboren en getogen. Hij opende deze plek 30 jaar geleden, maar in het begin kweekte hij alleen zijn cactussen en vetplanten. Het was een groot succes, maar desondanks vond hij altijd tijd om zijn passie voor het maken van dingen met hout uit te leven. Hij hield al zijn sculpturen lange tijd voor zichzelf, totdat hij uiteindelijk besloot om ze aan zijn familie en vrienden te laten zien, die erg onder de indruk waren. Dit gaf hem de aanmoediging die hij nodig had, en nu 14 jaar geleden besloot hij zijn eigen galerie te openen.

Natuurlijk moest hij die eerst opbouwen. En dat deed hij met veel tijd en geduld en, zoals hij me trots vertelde, helemaal alleen. Opnieuw was ik verbijsterd toen ik van de landelijke tuin buiten plotseling in deze super flitsende galerie terecht kwam. Ik wil het niet voor u bederven, maar ik wil wel zeggen dat als je denkt dat je alles gezien hebt, het lijkt alsof (in wat een van die spiegeleffecten zou kunnen zijn) het zich tot in de eeuwigheid uitstrekt.

Te zien waren zijn vele verschillende kunstwerken. Allemaal gemaakt van het mooiste hout dat José diep in het hart van een omgevallen boom vindt of dat, aan de buitenkant althans, in een vuurtje is verbrand.

José snijdt tot de kern en snijdt er deze ongelooflijke en ingewikkelde vormen uit. Het hout voelt geweldig aan en ze hebben allemaal hun eigen karakter. José experimenteert graag en bij sommige kun je het kleurverschil zien tussen het buitenste en het binnenste hout, en soms laat hij zelfs een verkoold stukje zitten om het verhaal te vertellen van het vuur dat de boom heeft doorstaan.

Toen ik bleef staan en beter keek, sloeg mijn fantasie op hol en zag ik allerlei gezichten en monsters in het hout verborgen. Ik heb de neiging om 'hier en daar gezichten' te zien, maar ik moest José vragen of dit met opzet was? Of ben ik gewoon gek? Ik was opgelucht toen ik hoorde dat hij ze ook ziet, en inderdaad, dat is hoe hij over sommige van hen denkt. Er zijn vissen, draken en zelfs een hommage aan een rotsformatie op José's favoriete visstrand. Maar dat houdt hij voor zich. Hij zegt dat ze open zijn voor interpretatie. Hij wil je niet vertellen wat je moet zien. Zoals een lieftallige dame die willekeurig besloot te stoppen (zoals mensen vaak doen) briljant opmerkte, is het een beetje alsof je dingen in de wolken ziet.

Maar dit is de reden waarom hij zijn creaties geen naam geeft, hij vertelt je gewoon uit welk hout ze zijn gemaakt. José werkt uitsluitend met inheemse houtsoorten, zoals olijfbomen, jeneverbessen, eiken en alfarroba's (waarvan hij me vertelde dat ze van binnen bijzonder mooi zijn).

Als je zo ver bent gekomen, zal ik nu uitleggen waarom ik José zo geduldig vind. Hij behandelt zijn hout namelijk op allerlei inventieve manieren, maar één ervan is om het tien jaar lang in extreem zout water te laten weken. Hij liet me een vat zien met hout dat net zes jaar oud was en volgens hem is dit een prachtige manier om het hout te conserveren en de natuurlijke kleuren naar boven te halen.

José's hele filosofie is dat hij niets forceert of overhaast.

Van het zoeken en vinden van het juiste stuk hout tot het moment dat hij beslist wat het wordt, wacht hij tot hij het voelt. En als het idee dan komt, zegt hij, weet hij niet hoe hij het moet omschrijven, het is alsof het van binnenuit komt en hij zijn ziel en, inderdaad, 'geest' in het hout legt. Het eerste idee komt misschien in een stroomversnelling, maar het is een kwestie van god weet hoeveel uren werk (zelfs als je de tijd van het vat vergeet) voordat ze werkelijkheid zijn.

Als u in contact wilt komen met José, dan heb ik slecht nieuws voor u... Hij houdt niet van het internet en ondanks dat hij een Facebook pagina heeft (Wood Spirit) is hij zelden online. Eerlijk gezegd kan ik het hem niet kwalijk nemen. Hij woont op de mooiste plekjes met het mooiste uitzicht en hij heeft het veel te druk in de echte wereld. Dus, als je een van zijn stukken (of planten) wilt, ben ik bang dat er niets anders voor is, je zult gewoon een prachtig ritje in de bergen moeten maken en hem zelf moeten vinden.