Zondag antwoordde president Tsai Ing-wen dat "niemand Taiwan kan dwingen het pad te volgen dat China voor ons heeft uitgestippeld". Zij voegde eraan toe dat het eiland van 23 miljoen inwoners zich in een situatie bevindt "die complexer en veranderlijker is dan op enig ander punt in de afgelopen 72 jaar", dat wil zeggen sinds de Nationalistische regering van China in 1949 de burgeroorlog verloor en zich op Taiwan terugtrok.

En hoewel de Verenigde Staten niet rechtstreeks beloofden het eiland te verdedigen ten koste van een oorlog met China, lieten zij weten dat er Amerikaanse speciale troepen en mariniers in Taiwan zijn voor trainingsmissies. Peking wist dat natuurlijk al (Trump heeft ze er twee jaar geleden heen gestuurd), maar de openlijke bevestiging ervan door Washington was een duidelijke waarschuwing aan China.

Er is dus sprake van een soort crisis, zij het langzaam. Zoals minister van Defensie Chiu Kuo-Chen in Taiwan zei, is Peking nu al in staat om het eiland binnen te vallen, maar zal het daar over drie jaar volledig klaar voor zijn.

"Tegen 2025 zal China de kosten en de uitputtingsslag tot een minimum beperken. Het heeft nu de capaciteit, maar het zal niet gemakkelijk een oorlog beginnen, omdat het met veel andere dingen rekening moet houden." Wat bedoelde hij precies, en is het waar?

Deels is het een erkenning dat China in hoog tempo wapens aan het verzamelen is die een invasie over zee door de Straat van Taiwan mogelijk zullen maken, hoewel die op het smalste punt 180 km. breed is.

Het belangrijkste Chinese wapen is een lange-afstandsraketartillerie die alle punten in Taiwan met grote nauwkeurigheid kan bereiken (geleiding door het BeiDou-satellietnavigatiesysteem), en in zulke aantallen kan worden gelanceerd dat de Taiwanese raketafweer zou worden overweldigd.

Een dergelijk wapen bestaat. Het heet de PCL-191, en het is een veredelde versie van het "Stalinorgel" en andere meervoudige raketwerpers uit de Tweede Wereldoorlog, maar met een bereik van 350 km. Er zitten acht of twaalf raketten op elke mobiele draagraket, afhankelijk van het bereik en de vereiste explosieve kracht, en ze kunnen vrij snel worden herladen.

Er zijn reeds twee brigades van deze raketwerpers gestationeerd op de Chinese kust tegenover Taiwan, en het aantal neemt voortdurend toe. Binnenkort, zo niet nu al, zullen zij Peking de macht geven om tegelijkertijd verzadigingsaanvallen uit te voeren op alle vliegvelden, radarstations, luchtafweergeschut en havens van Taiwan.

Als alle start- en landingsbanen en havens in Taiwan aan diggelen liggen, kunnen zijn vliegtuigen en oorlogsschepen de Chinese aanvalstroepen die in schepen (tien uur) de Straat oversteken niet tegenhouden, en niemand anders zal dicht genoeg in de buurt zijn om te helpen, zelfs als ze dat zouden willen. Taiwan ligt op extreme afstand voor in Japan gestationeerde gevechtsvliegtuigen, en het is zeer onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse Pacific Fleet binnen bereik is als de aanval een verrassing is.

Welke "andere dingen" kunnen China er dan nog van weerhouden een dergelijke aanval uit te voeren, zelfs als het genoeg raketlanceerinrichtingen op de kust heeft? Eén ding is genoeg: de zekerheid dat zelfs als de Verenigde Staten niet op tijd militair kunnen ingrijpen om Taiwan te redden, zij onmiddellijk daarna zeker een volledige zeeblokkade van China zouden instellen.

Dat is misschien een schrale troost voor de Taiwanezen, maar de Chinese economie is volkomen afhankelijk van buitenlandse handel, en de geografie van China maakt het land uiterst kwetsbaar voor blokkades.

Schepen uit China die de Stille Oceaan oversteken moeten tussen de "eerste keten" van eilanden (Japan, Taiwan en de Filippijnen) door; scheepvaart naar de Indische Oceaan, het Midden-Oosten en Europa moet door de Straat van Malakka (Maleisië en Indonesië). In de praktijk is er geen uitweg: China's economie zou binnen enkele maanden worden gewurgd.

Verdere escalatie door beide partijen zou worden ontmoedigd door de angst voor een nucleaire oorlog, en er zou een soort deal moeten worden gesloten. Het zou zeer vernederend kunnen zijn voor China, misschien zo vernederend dat het zelfs de controle over de Communistische Partij zou ondermijnen. Dus Xi Jinping zal het nooit echt riskeren.

Zo zien mensen die doordrenkt zijn van klassiek strategisch denken het, en ze hebben waarschijnlijk gelijk. Hoewel je je geld niet terugkrijgt als ze het mis hebben.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer