Marianne sprak over haar vriendin Stephen en zijn zoektocht naar een nieuwe hond.

Mijn vriendin Stephan had het erg moeilijk gehad. "Maar", zei hij, "mijn kleine hond Ruby heeft me geholpen om verder te gaan met mijn reis. Ze heeft het de moeite waard gemaakt om door te gaan". Toen gebeurde het ondenkbare. Ruby is heel snel en onverwacht in Stephan's armen overleden. Iedereen werd ongerust over hem, zijn familie in het bijzonder. Ik wist dat het niet het juiste moment was om het te zeggen, maar ik zei het toch. Haal een andere hond. Het was niet dat ik dacht dat hij net toen moest doen, maar ik wist dat het hem kon afleiden van zijn vreselijke verdriet. Geen reactie. Toen de weken en maanden verstreken, wist ik dat hij niet de formaliteit onder ogen kon zien om naar een opvangcentrum in Engeland te gaan. Ik vroeg hem om naar O Cantinho da Milu's/Dogs of Portugal te kijken in zijn eigen tijd, onder het genot van een kopje thee.

Toen kreeg ik een bericht dat hij kleine Pepe op de site zag met een vreselijk verhaal die baat zou hebben bij een liefdevol thuis. Ik heb de bal aan het rollen gebracht. De shelter stuurde massa's foto's en video's en de beslissing werd genomen en Pepe maakte de 2.546 kilometer lange reis van Lissabon naar West Yorkshire.

We konden de hele reis volgen op de computer, zelfs als ze stopten voor benzine en een pauze en zelfs toen ze naar de dierenopvang in Calais kwamen waar we ons hart vasthielden hopend dat alle documentatie in orde was. Toen zoef. Vervolgens liet de computer het busje en Pepe in Kent zien.

Het leven was buitengewoon wreed voor Pepe en meer dan onaardig voor Stephan, maar nu zijn deze twee zachtaardige zielen zo één en zo gelukkig als maar kan zijn. Weer een herinnering aan wat een gezonde tonicum een hond voor ons kan zijn. Deze foto van hen doet me denken aan een gedicht dat ik onlangs heb gelezen:

"De nieuwe dag schijnt helder op je gezicht.

Het is het licht van het begin

En de echo van dat alles."