Het is u misschien ook opgevallen dat ze altijd ondertekend zijn door 'Alan Vittery'.
Als u ze elke week leest, heeft u misschien ook weinig gemerkt van de opmerkingen over de vogels die hij in Pakistan, en op de Azoren bijvoorbeeld, heeft geobserveerd. Opmerkingen die duiden op een nogal interessant leven, en vraagt u zich af wie de man achter de vogelkijkerscamera is?
Alan stuurt al een tijdje deze mooie kleine stukjes vogelinformatie naar ons - maar we wisten heel weinig over hem. Het werd hoog tijd dat we hem een bezoekje brachten.
Ik vond hem in een leuk huisje bij Vila do Bispo aan de westkust, een wild mooi gebied. Alan verwelkomde me binnen en nodigde me uit voor een praatje op zijn balkon, waar hij al zijn telescopen op zijn fantastische uitzicht op de bergen had staan. Hier zit hij meestal, en met meer dan 70 jaar vogels kijken onder zijn gordel (hij begon toen hij 7 was), en wat hij schat op meer dan 100.000 uur veldervaring, betwijfel ik of er een enkele veer is die bij zijn raam fladdert die hij niet direct kan identificeren.
Alan is een echte old school gentleman. We raakten aan de praat en het werd al snel duidelijk dat mijn vermoedens dat hij een heel bijzonder leven heeft geleefd, goed gefundeerd waren. Toen hij de school verliet, kwam hij bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, die al snel inzag dat hij kon schrijven, en al snel werd hij naar de verste uithoeken van de wereld gestuurd.
In zijn tijd bij het ministerie van Buitenlandse Zaken werd Alan gepost in Bulgarije, Gambia, Turkije, Pakistan en uiteindelijk Mozambique. Alan was hier enthousiast over omdat het hem in staat stelde om zijn passie voor het kijken naar vogels uit te leven, zoals hij het noemt, 'op kosten van Hare Majesteit'.
Maar het stiekeme gebruik van een verrekijker in communistische landen bracht hem in die tijd af en toe in de problemen. Misschien was het geen verrassing dat mensen dachten dat hij aan het spioneren was, en soms moest hij onder bedreiging van een geweer uitleggen dat hij zich alleen maar probeerde te verbazen over hun prachtige avifauna. Een handig excuus voor de zeldzame gevallen dat hij aan het spioneren was (Dat was in 1963. We kunnen dat nu toch veilig laten gaan?).
Toen hij in 1973 in Pakistan werd gestationeerd, vervuilde de watervoorziening door overstromingen en kreeg Alan helaas hepatitis. Dit zou al erg genoeg zijn geweest, maar een dokter heeft het verkeerd gediagnosticeerd als malaria en heeft hem in de plaats daarvoor medicijnen gegeven. Dit maakte zijn leverproblemen veel erger en doodde hem bijna.
Alan overleefde het, maar hij kreeg kortstondig uitstel omdat het ministerie van Buitenlandse Zaken, 'in hun oneindige wijsheid' zoals Alan zegt, besloot om hem onmiddellijk naar Addis Abeba te verplaatsen, wat met de slechte sanitaire voorzieningen en de grote hoogte niet de beste plaats voor zijn herstel bleek te zijn. Het eiste onvermijdelijk zijn tol op zijn gezondheid en hij keerde invalide terug uit Ethiopië. Maar zodra hij wat beter was, werd hij weer het veld ingestuurd. Dit keer naar Mozambique, dat volgens Alan weer 'geen kuuroord was'. Maar zoals altijd was hij blij, omdat het hem toestond om aan baanbrekende ornithologie te doen.
In 1979 wilde zijn vrouw Bonnie (die hem naar al deze plaatsen had begeleid) haar carrière hervatten, en Alan stopte met werken voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken en verhuisde terug naar Engeland waar hij 10 jaar werkte voor The Nature Conservancy Council als hoofd van de Site Safeguard Branch.
Helaas, zijn erfenis van tropische ziekten haalde hem in, en in 1990 kreeg hij een medisch pensioen. Alan was opgetogen, en is dat nog steeds, want hij kan nu een fulltime vogelaar zijn!
Hij bracht wat hij omschreef als de beste 20 jaar van zijn leven door in de Schotse Hooglanden, waar hij veel zeldzame vogels ontdekte en 'The Birds of Sutherland' publiceerde.
Maar de kou werd uiteindelijk te veel voor zowel Alan als Bonnie, en ze besloten in 2009 te verhuizen naar het kleine eilandje Santa Maria op de Azoren. Helaas stierf Bonnie in 2012.
Het rijke vogelleven zou Alan gelukkig in Santa Maria hebben gehouden, maar een paar jaar later ontmoette hij Paula, een Braziliaanse kunstenares die ergens wilde verhuizen met een grotere markt om haar aanzienlijke talenten te tonen. Ze stelde voor om naar de Algarve te verhuizen, en Alan, die al wist van de fantastische mogelijkheden om hier vogels te spotten, was het daarmee eens.
Dit is slechts een kort overzicht van Alan's leven, en hopelijk heb ik niet al te veel weggegeven omdat hij onlangs zijn autobiografie 'What's in a life?' heeft gepubliceerd, die beschikbaar is op Amazon als je meer wilt weten.
Maar dit is niet het enige boek dat Alan heeft gepubliceerd. In de loop der jaren heeft hij veel vogelboeken gepubliceerd (een van zijn laatste werken is natuurlijk 'De vogels van de Algarve'). Maar hij heeft ook veel fantasie, en toen we op zijn terras zaten te kijken naar de vogels die voorbij vliegen, vertelde hij me dat hij ook twee fictieboeken heeft geschreven. Ze vragen ons allebei om tijdreizen. Het eerste naar het verleden, en het tweede naar de toekomst.
Het was een groot genoegen om Alan te ontmoeten. Ik vroeg hem of hij van plan was om ons zijn kleine stukjes info over het vogelleven te blijven sturen. Hij zei dat er geen reden is waarom niet. Hij houdt van schrijven, en de Algarve heeft een nooit eindigende reeks avifauna om onze pagina's te blijven vullen.