De meeste lezers zullen nog nooit van Palmeiros hebben gehoord - en verwar het niet met een bekende golfbaan met een gelijkluidende naam. Volgens Google bestaat het niet, maar misschien vind je het als stipje op sommige kaarten. Toch zijn er aanwijzingen dat dit doodlopende gehucht, in de buurt van het plattelandsstadje Salir, ten noorden van Loulé, al sinds de Romeinse tijd bestaat.

Vandaag de dag bestaat het uit een paar dozijn woningen die worden bewoond door de vaste bevolking en nog een paar die worden gebruikt als vakantiehuisjes, die allemaal onderdak bieden aan een veelheid aan nationaliteiten. De bewoners variëren van traditionele inwoners die hun eigen groenten verbouwen en kippen houden zoals hun familie dat al generaties lang doet, tot hoogvliegende executives die een weekendje overvliegen. Er zijn geen winkels, bars of restaurants; er is zelfs geen kerk - maar er is wel spirit.

Credits: Afbeelding meegeleverd;

Dit werd duidelijk tijdens de herdenking van de "Santos Populares", de drie heiligen wiens herdenkingsdagen in juni worden gevierd. Sommige inwoners maakten van de gelegenheid onbedoeld een experiment in sociale integratie ... oh, en plezier!

Het begon tijdens het lentefeest van Espiga dat het nabijgelegen Salir stevig op de kaart van Portugal heeft gezet en nu ook internationaal wordt erkend. Een handvol inwoners van Palmeiros waren een feestelijke praalwagen in elkaar aan het zetten in de dorpsstraat toen enkele expats kwamen helpen. Van het een kwam het ander en het duurde natuurlijk niet lang voordat er een paar cervejas en vinhos werden genuttigd. Tijdens het proces opperden ze dat het tijd werd om voor de allereerste keer een straatfeest in het dorp te organiseren. En een maand later was het zover.

De progressieve burgemeester van Salir, Francisco Rodrigues, gaf steun via de parochieraad en er werd gezorgd voor wegversperringen, tafels en banken. Er verschenen aankondigingen en de onlangs opgerichte Palmeiros online groep had het al snel op de wereldwijde netwerken voorzien.

Op de avond arriveerde een mix van lokale bewoners en expats met drank en eten om te barbecueën. Het meeste werd met iedereen gedeeld. Het verbazingwekkende was dat veel van de aanwezigen weinig van hun buren kenden; toch deelden mensen die tot dan toe alleen maar knikkende of 'bom dia'-gesprekken met anderen hadden gevoerd, plotseling samen flessen wijn. Het gesprek ging rond in het Portugees, Engels en Frans (op verschillende niveaus van vloeiendheid!) en toen begon het dansen.

De overweldigende gemeenschappelijke overeenstemming na afloop was hoe succesvol een onbedoeld experiment was geweest om verschillende nationaliteiten samen te brengen en, nog belangrijker, hoe we het opnieuw moeten doen. Palmeiros is niet langer een stip op een kaart - het is nu een levendige gemeenschap.