Ik was van plan te schrijven over de talrijke bomen die in Portugal voorkomen - en er zijn heel wat soorten - en dat zette me aan het denken over bomen in het algemeen, en ik werd op een zijspoor gezet door herinneringen.

Toen ik klein was, stond er om de hoek van mijn huis een hulstboom die een favoriete plek was om een "kamp" te maken, waar generaties eerder een hol in hadden gemaakt, en een bende kinderen klom er dan in om eten en drinken mee te nemen, of om te doen alsof we aan boord van een piratenschip waren, of wat dan ook. Wie er het eerst was, claimde het voor die dag. Soms kregen de meisjes het, soms de jongens.

Toen mijn kinderen opgroeiden, hadden we een banyanboom in de tuin, en de buurtkinderen speelden in de 'wortels' die naar beneden groeiden of hingen touwen tussen de wortels, en als er iemand viel, was er een bed van bladeren om in te vallen, dus niemand raakte echt gewond.

Bomen smeken soms gewoon om beklommen te worden en waren vroeger magneten voor kinderen, en ik kijk nu uit mijn raam en zie avocadobomen, eeuwenoude olijfbomen en alfarrobeiras, en zou bijna willen dat ik er een kon proberen te beklimmen!

Ik zal je mijn noodlottige verhaal over boomklimmen vertellen. Als kind van vijf mocht ik tot op zekere hoogte vrij rondlopen, met de regels dat ik niet uit het zicht van het huis mocht gaan en dat ik van de weg moest blijven, vrij eenvoudige instructies, zelfs op die leeftijd. Maar om de hoek gaan was natuurlijk niet toegestaan, wat het des te begeerlijker maakte, en onvermijdelijk sloop ik buiten de grenzen weg om in een boompje te klimmen.

Helaas voor mij werd dit mijn ondergang, want als klein kind was ik nog geen ervaren boomklimmer (je moet ergens beginnen, nietwaar?), en ik gleed halverwege de boom uit - maar raakte verstrikt in de riemen van mijn tuinbroek, en bleef daar hangen, als een mislukte parachutist. Het jongetje met wie ik was, had de weinig benijdenswaardige taak naar mijn moeder te rennen om te bekennen waar we gebleven waren, en zij moest me redden. Ik was banger voor de repercussies van dit alles dan voor het feit dat ik mezelf pijn deed!

Mijn man vertelt verhalen over het beklimmen van een machtige eik, met voetsteunen van spijkers van 6 duim die in lang vervlogen tijden werden gehamerd, en ook al waren de takken soms nat of bemost, hij en zijn bende toonden enig lef door zo ver mogelijk naar boven te klimmen en zich stevig vast te houden terwijl de takken heen en weer zwaaiden.

Tegenwoordig spelen kinderen niet meer op deze manier. Er is te veel 'gezondheid en veiligheid' - zijn kinderen te kostbaar geworden? Wij vielen en schaafden onze ellebogen en knieën, likten eraan en veegden het af met een vieze vinger, en speelden verder. Tegenwoordig moet je je wassen in steriel water, een ontsmettend middel aanbrengen en een pleister plakken. Kinderen lijken tegenwoordig aan toetsenborden gekluisterd te zijn, geobsedeerd door computerspelletjes - ze spelen binnen in plaats van buiten in de frisse lucht waar je je verbeeldingskracht moest gebruiken, en doen misschien alsof we met stokken vochten (en elkaar daarbij per ongeluk slaan of knokkels vellen!). We kauwden op gras, zonder er erg in te hebben dat er een hond op geplast had, maakten moddertaartjes en renden rond met spelletjes.

Het lijkt jammer dat de moderne technologie de jeugd van vandaag de kans heeft ontnomen om te ontdekken, te experimenteren en hun verbeelding te gebruiken bij het spelen. Of heb ik het helemaal mis? Is het digitale tijdperk van spelen een goede zaak?

Is dit de manier om hen voor te bereiden op de echte wereld? Misschien kijk ik door een roze bril terug naar een naoorlogse tijd waarin we met niets speelden omdat we niets anders hadden dan onze verbeelding.

Maar ik denk nog steeds dat niets te vergelijken is met het klimmen in een goede boom - de opwinding die je voelde als je hoger klom, de angst dat je misschien wel zou vallen, de trillende ledematen als je de grond weer bereikte. Ik herinner me dit nog levendig, ook al zijn er vele jaren verstreken, maar zullen de kinderen van vandaag zich nog successen herinneren bij het winnen van een slag op een toetsenbord?

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan