Een huis is iets veel tastbaarders, een weerspiegeling van onszelf.

Ik denk dat u en ik geïnteresseerd zijn in het maken van een mooi huis, en ik zou uren kunnen doorbrengen met het doorbladeren van glossy designtijdschriften, het liefdevol doornemen van iemands ideale huisideeën, het opslaan van plannen ter inspiratie voor de toekomst, waarbij ik me ook afvraag hoe het mogelijk is dat ze zoveel vragen voor bijvoorbeeld die schattige peper-en-zoutstellen of fantastische afzonderlijk met de hand geslepen kristallen wijnglazen uit het diepste van Oostenrijk, of luxueuze lakens van Egyptisch katoen waar je een hypotheek voor nodig hebt.

Maar één ding schiet me altijd te binnen als ik deze beelden zie - ja, ze zijn mooi, ze zijn betoverend en begerenswaardig, ze doen me verlangen naar een meer open, opgeruimd, geïnspireerd - schoner zelfs! - huis, maar ze zien er niet echt bewoond uit. Wie heeft er in hemelsnaam kussens die precies zo liggen, of placemats die blijven liggen waar je ze neerlegt? Een huis kan gevuld zijn met de mooiste meubels die je voor geld kunt kopen, maar dat maakt het nog geen thuis. Thuis is troost, een plek waar je je schoenen uit kunt schoppen en ze in de hoek blijven staan tot je ze weer nodig hebt. Thuis is een toevluchtsoord, een plek waar je de deur kunt sluiten en de dag kunt afsluiten, vooral als die bijzonder rot of frustrerend is geweest.

Thuis is gezellig - overal kranten met de pagina waarop de half afgemaakte kruiswoordpuzzel staat opgevouwen, koffiekopjes op tafel, hondensnot op je net schoongemaakte ramen, wasgoed dat zich opstapelt om gewassen of gestreken te worden (ja, zelfs ik sta erom bekend dat ik af en toe een strijkijzer gebruik!). Koelkastmagneten met halfgeschreven boodschappenlijstjes die allang vervangen zijn, of telefoonnummers van een loodgieter, een elektricien of een schoorsteenveger - je weet niet meer wie, maar gooit ze niet weg, want zodra je dat doet, weet je weer voor wie ze waren.

Thuis is comfortabel - het heeft nog steeds een deuk op de rand van het bed waar je zat om sokken aan te trekken, het is de aanblik van versgewassen lakens die wapperen in de wind, hondenharen op de bank waar iemand na zonsondergang stiekem een dutje deed terwijl je niet keek. Het is de foto van je vader die een beetje scheef aan de muur hangt, boven de klok die al weken 2.35 uur aangeeft, wachtend op een nieuwe batterij.

Het belangrijkste is dat die glanzende plaatjes in tijdschriften misschien perfect zijn, maar een huis is dat niet. Een thuis is iets speciaals, de mensen zelf maken er een thuis van. Ik hou van reizen, maar zoals het gezegde luidt - het magische aan thuis is dat het goed voelt om weg te gaan, en het voelt nog beter om terug te komen en het is heerlijk om thuis te komen in je eigen bed, zelfs als de lakens niet van Egyptisch katoen zijn!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan