Wat duidelijk werd, is dat de toernooicommissie geen duimbreed had toegegeven met betrekking tot de opzet van de baan, het leek alsof de holes op de traditionele zondagposities lagen, en de greens waren op hun normale buitensporige gladde tempo. Het leek wel of niemand het toernooi wilde winnen, want zodra ze de leiding hadden, maakten ze een driedubbele bogey op een par 5 of een dubbele bogey op een par 3.

In het begin was het geen goede TV, maar na verloop van tijd besefte je dat het niet aan de golfers lag, maar aan de mystieke combinatie van de back 9 in Augusta en de druk van de oude duivel die in het spel kwam. Het maakte het toernooi niet minder boeiend, het was gewoon ongewoon om spelers zo te zien worstelen.

Als je dan kijkt naar de scores die deze speelsters neerzetten, die rond level par lagen, dan moet het de combinatie van de druk en de taaiheid van de golfbaan zijn geweest die de hoofdschuldigen waren.

Dit waren de beste vrouwelijke golfers die amateurgolf speelden in de wereld, wat me deed denken aan een veelbesproken theoretisch gesprek dat soms plaatsvindt tussen amateurgolfers en professionele golfers; het gaat in de trant van: hoe moeilijk is Augusta? Wat in dit gesprek vaak niet aan bod komt, is hoe gemakkelijk het is om sterallures te krijgen, om echt verstrikt te raken in het rondkijken en te denken dat dit cool is, in plaats van zich bezig te houden met het controleren van de golfbal. Als je daar greens bij optelt met een snelheid waar je nog nooit op hebt geput, dan heb je een overtuigend argument dat de 100 halen een prestatie van formaat zou zijn.

Het was briljante TV, het toonde de brutale aard van de golfbaan, in een ruwe staat met niet veel bezoekers en met de ware pracht van de golfbaan die er doorheen scheen. Vergeet niet dat Tiger er vorig jaar 10 maakte op de 12e, dezelfde hole waar Jordan Spieth een paar jaar eerder instortte. Norman die de bal op 18 in de tribunes sproeide. We hebben pech gehad en helden gemaakt op die golfbaan.

Het was een geweldige opwarmer voor de eerste Major van het jaar. De week met de meeste verwachtingen van de golfkalender, die nog interessanter werd doordat Jordan Spieth een einde maakte aan zijn vier jaar durende droogte zonder overwinning. Ik had me niet gerealiseerd dat het laatste toernooi dat hij won het Open Championship in Royal Birkdale was.

Ze zeggen, "het is moeilijk om te winnen op de PGA Tour" maar ik denk dat het veilig is om te zeggen dat het nog moeilijker is om gewonnen te hebben en dan te lijken alsof je nooit meer zult winnen. Hij is echt door de mangel gehaald, dus voor hem moet de overwinning van gisteravond gevoeld hebben als een enorme bevrijding en hij heeft nu de kans om zijn geheugen en zijn critici te wijzen op de overwinning, niet op zijn verliezen.

Hij weet hoe hij moet winnen in Augusta, zijn staart is omhoog en zijn positiviteit is stijgende en ik zou hem niet uitsluiten. Maar laten we afwachten, de tijd zal het leren, het is een traditioneel onmogelijke taak om de winnaar te voorspellen; nog een van de verleidelijke kwaliteiten van het Masters kampioenschap samen met het feit dat iedereen weet dat het toernooi pas begint op de laatste negen op zondag.