De demografische en economische tekenen zijn positief. De bevolking van het land is sinds de onafhankelijkheid in 1947 verviervoudigd, maar de bevolkingsgroei is nu gedaald tot het "vervangingsniveau": 2,1 kinderen per compleet gezin.

De huidige jongste generatie is zo groot dat de bevolking zal blijven groeien tot 2060, wanneer zij 1,7 miljard zal hebben bereikt. Het voordeel hiervan is dat India nog een generatie lang een snel groeiende jonge beroepsbevolking zal hebben, terwijl zijn enige rivaal, China, een snel vergrijzende en slinkende bevolking zal hebben (1,2 miljard en nog steeds dalend in 2060)

Het BBP per hoofd van de bevolking in India groeit al jaren met ongeveer 5%, en als dat de komende 25 jaar zo doorgaat zal het zijn gegroeid tot $7.500 per persoon. Dat is zeker in de onderste gelederen van de ontwikkelde landen (zoals Mexico, Zuid-Afrika of het huidige China). Gezien de omvang van India's bevolking zou de economie zeker tot de top vijf van de wereld behoren.

Modi's voorspelling lag dus zeker binnen de mogelijkheden, maar er zijn twee grote wild cards. De ene is het klimaat: hoewel technisch gezien slechts de helft van India in de tropen ligt, heeft het hele land, behalve het uiterste noorden, te kampen met lange, zeer hete zomers.

Deze zomer was de heetste ooit, met in veel van de grootste steden dagen achtereen temperaturen van meer dan 45°C. Wat we ook doen aan het klimaat in de toekomst, het kan voor India de komende 25 jaar alleen maar erger worden.

Dat zal het land in de zone brengen waar het letterlijk onveilig wordt voor mensen om in de zomer buiten handenarbeid te verrichten; het sterftecijfer zal stijgen en de voedselproductie zal dalen. Niemand weet precies hoe erg het zal worden, maar het zal zeker veel erger worden dan het nu is.

De andere grote onbekende is oorlog. Sinds de Indiase en Pakistaanse kernwapenproeven in 1999 leeft het subcontinent onder de dreiging van een 'lokale' kernoorlog die beide landen zou verwoesten (en ook wereldwijde voedseltekorten zou veroorzaken die ten minste vier of vijf jaar zouden duren).

Een Indo-Pak kernoorlog is niet onvermijdelijk, maar in tegenstelling tot de grote kernmachten hebben deze twee landen echte oorlogen tegen elkaar uitgevochten - drie in de afgelopen 75 jaar. De kans dat een dergelijke catastrofe daadwerkelijk plaatsvindt is zeker veel groter dan nul.

Elk land heeft nu ongeveer 160 kernwapens, en hoewel beide nu werken aan het overstijgen van de gevaarlijk instabiele fase van "gebruik ze of raak ze kwijt", waarin een verrassingsaanval de andere partij zou kunnen ontwapenen, is er geen echte stabiliteit te vinden wanneer de tegenstanders zo dicht bij elkaar staan en de vijandigheid zo intens is.

Het kan dus geen kwaad om na te denken over de vraag of het niet beter was geweest om het gehele Indiase subcontinent, dat eerst door het Britse keizerrijk was verenigd, bij de onafhankelijkheid in één stuk te houden in plaats van het in twee landen op te splitsen (en uiteindelijk in drie, Bangladesh meegerekend).

De splitsing was geenszins onvermijdelijk. Zowel Mahatma Gandhi als Jawaharlal Nehru, de twee belangrijkste Hindoe-leiders van de onafhankelijkheidsbeweging, wilden een inclusieve, niet-sektarische republiek die heel Brits India omvatte, hoewel zij er niet in slaagden de moslims voldoende garanties te bieden om hun steun te verzekeren.

Muhammad Ali Jinnah, de belangrijkste moslimleider in 1947, wilde wel een Pakistan met een moslimmeerderheid uit het land snijden, maar de Britse regering was niet verplicht aan zijn eis te voldoen. Hij kreeg zijn zin omdat het Verenigd Koninkrijk na de Tweede Wereldoorlog zo goed als blut was en grote haast had om zijn verantwoordelijkheden in India te dumpen.

Sir Cyril Radcliffe, een Britse advocaat die nog nooit ten oosten van Parijs was geweest, had vijf weken de tijd om de scheidslijn tussen de twee nieuwe landen te trekken. Ongeveer 15 miljoen mensen die zich aan de verkeerde kant van die lijn bevonden, werden vluchtelingen, er volgden wederzijdse bloedbaden en binnen enkele weken hadden India en Pakistan hun eerste oorlog. Maar het had anders kunnen lopen.

Het ongedeelde 'grote India' zou vandaag de dag 1,8 miljard mensen tellen, ongeveer eenderde moslim en tweederde hindoe. Dat zou vrijwel garanderen dat beide groepen in elke regering en in de meeste politieke partijen vertegenwoordigd zouden zijn.

Veel landen elders in de wereld slagen erin zowel democratisch als welvarend te zijn met vergelijkbare religieuze en/of etnische verschillen. Het "grote India" zou geen 75 jaar aan hoge defensie-uitgaven hebben verspild en er zou geen risico van een kernoorlog zijn.

Al die energie zou zijn besteed aan civiele prioriteiten, en dat verenigde India zou nu al een ontwikkeld land kunnen zijn. Hadden kunnen zijn.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer