Hier is bijvoorbeeld een citaat van Isabella Rossellini: "Ik heb altijd Parmigiano Reggiano, olijfolie en pasta in huis. Als mensen ziek worden, willen ze kippensoep. Ik wil spaghetti met Parmezaanse kaas, olijfolie en een beetje citroenschil. Ik voel me er elke keer beter door."

Dat is nog eens een meisje naar mijn hart (hoewel ze de balans wel verstoord heeft met die citrusvruchten).

Olijfolie

Sinds ik meer dan tien jaar geleden naar Europa ben verhuisd, heb ik een subtiele verschuiving gemaakt in mijn eetpatroon van boter naar olijfolie (de pasta en kaas zijn intact gebleven). Maar behalve dat ik bekend was met termen als "koudgeperst" en "extra vierge", wist ik er niet veel van.

Niet totdat ik voor langere tijd in de stad Oliveira do Hospital in het district Coimbra verbleef. Toen we op een dag rondreden, op minder dan tien minuten van Oliveira, kwamen we bij het dorp Bobadela. We stopten op de N230-6 vanwege de Romeinse ruïnes die vanaf de weg zichtbaar waren. Naast een goed bewaard gebleven grote boog was er een mooi amfitheater en een 17e-eeuwse kapel. Daar vonden we ook het Centro Interpretativo de Bobadela Romana met een tentoonstelling van foto's en illustraties, interactieve multimedia-apparatuur en een documentairefilm, naast displays met archeologische stukken die tijdens de opgravingen zijn verzameld.

Museum

Maar dat was nog maar het begin. We zagen een bord voor het Museu do Azeite en reden de weg op om het te bekijken. Wat we zagen toen we aankwamen leek totaal onlogisch, geplaatst als het was in deze eenvoudige heuvels: een breed, schuin, licht olijfgroen dak op een architectonisch modern bouwwerk. Het was alsof we een variant van een Guggenheim-gebouw zagen op een kronkelig privéweggetje in Monchique.

Als we verbaasd waren over de buitenkant, waren we verbaasd over de binnenkant, te beginnen met de aanblik van een enorme olijfboom in de lobby, geplaatst om het gebruik ervan te demonstreren in het proces van het vermalen van olijven voor de productie van olie. We werden onmiddellijk ondergedompeld in het verleden, in de traditie, in de geschiedenis, en in feite in een gevoel van de majesteit van de oorsprong van die slanke en bescheiden fles die in mijn keukenkastje staat.

Credits: Afbeelding meegeleverd; Auteur: Tricia Pimental;

Het museum bestaat uit een aantal aangrenzende gebouwen en is het geesteskind van ondernemer António Manuel Dias, eigenaar van Sociedade de Azeite Destilaria Dias Lda.. In 1986 begon hij informatie te verzamelen over de geschiedenis van het maken van olijfolie, zo'n belangrijk landbouwproduct voor Portugal. Die geschiedenis wordt uitgebeeld met behulp van moderne, goed verlichte en creatieve displays, waardoor het bezoek niet alleen informatief maar ook enorm plezierig is. Er zijn ook regionale producten te koop en er zijn workshops voor alle leeftijden (maak je eigen olijfoliezeep!), evenals rondleidingen en olijfolieproeverijen, op afspraak, voor groepen.

Spectaculair uitzicht

We besloten te lunchen in het restaurant van het museum, Olea. Een echte aanrader, niet alleen vanwege het lekkere eten en de wijn, maar ook vanwege het spectaculaire uitzicht op de Serra da Estrela. De keuze van deze locatie voor het museum was werkelijk briljant.

Toen we dachten dat we de cultuurloterij hadden gewonnen met het vinden van dit verborgen juweeltje, gingen we terug naar Oliveira toen we opnieuw stopten om een kijkje te nemen in het gemeentemuseum dat we tegenover het Romeinse amfitheater hadden gezien. We gingen ervan uit dat het een typisch plaatselijk museum was, met historische foto's uit het verleden.

Loterijscore nummer twee. (Drie, als je de Romeinse ruïnes en het Centro Interpretivo meetelt.) Het gemeentemuseum van António Simões Saraiva, een productieve en bekroonde auteur, historicus, opvoeder en voormalig burgemeester van Oliveira do Hospital, bevat een veelzijdige verzameling lekkernijen die ons bijna twee uur lang in de ban hield.

Credits: Bijgeleverde afbeelding; Auteur: Tricia Pimental;

Het interieur van het gebouw is groter dan het lijkt, met kamers met verschillende thema's. Ik kan met recht zeggen dat er hier voor elk wat wils is, waaronder beeldhouwwerken op ware grootte, een verzameling modelzeilschepen, antiek landbouwgereedschap en kookgerei, volledig ingerichte eet- en zitkamers, chinoiserie, religieuze artefacten, historische damesmode en een poppenverzameling. Een hoogtepunt voor mij was de replica van het kantoor van de 17e-eeuwse soldaat, schrijver en dichter Brás Garcia Mascarenhas, die minder dan 20 kilometer verderop in Avô werd geboren.

Als je overweegt om deze zomer even weg te gaan van de gebruikelijke toeristische trekpleisters en dit kijkje in een klein deel van centraal Portugal je interesse heeft gewekt, dan heb ik drie aanbevelingen voor een verblijf in Oliveira do Hospital. Toen ik daar woonde, huurde ik een maand lang een lokaal huis, maar als ik terug zou gaan, zou ik zeker een van de volgende kiezen.

Herinner u het trium perfectum.