Je kunt proberen dichterbij te sluipen om te zien wat het geluid maakt, maar deze wezens zijn slim en zien je eerst aankomen. Ze zijn goed gecamoufleerd en zullen stil worden totdat je je weer omdraait, en dan wordt de kakofonie van geluid hervat.

Het lawaai wordt gemaakt door de mannetjes, die proberen de dames het hof te maken door snel trillende trommelachtige platen, tymbalen genaamd, op hun buik. De vrouwtjes maken klikgeluiden met hun vleugels als ze het lied mooi vinden, maar het is onwaarschijnlijk dat het maar één paar is, er zijn er honderden die dit ongelooflijke zoemende geluid maken. Het klinkt voor mij altijd een beetje als een soort elektrisch gezoem, en ik heb geen idee hoe ze het ene van het andere kunnen onderscheiden!

Ze beginnen hun leven als eitjes, waarbij een vrouwtje er 200-400 legt in kleine gaatjes in de takken van bomen of struiken. Zes tot tien weken later komen de jongen, nimfen genaamd, uit en vallen onmiddellijk op de grond, waar ze zich ondergronds ingraven en zich vasthechten aan boomwortels, waar ze zich voeden door het sap uit de bomen te zuigen. Ze kunnen daar blijkbaar één tot 17 jaar blijven, afhankelijk van de soort, en wanneer deze rustperiode eindigt, komen ze bovengronds.

Wat hun opkomst stimuleert is volgens deskundigen een interne klok, die waarschijnlijk in werking wordt gezet door omgevingssignalen die het verstrijken van de tijd aangeven, zoals het in blad komen van de bomen en het veranderen van de samenstelling van de vloeistof waarmee ze zich voeden. Ze doorlopen vijf stadia als nimfen, en waarschijnlijk wordt de dag van opkomst getriggerd door de opgebouwde grondtemperatuur.

Ze komen bovengronds bij zonsondergang, klimmen in de stam van een nabijgelegen boom, en werpen hun huid af om volwassen cicades te worden, en zo begint de cyclus opnieuw. Ze beginnen met het geluid, ze paren, leggen hun eieren, en dan sterven zowel mannetjes als vrouwtjes na ongeveer vijf weken boven de grond.

Wetenschappers hebben de meer dan 3000 cicadesoorten in twee groepen verdeeld: jaarlijkse en periodieke. Eenjarige cicades komen elke zomer op verschillende tijdstippen uit de grond. Ze zijn meestal donker met groenachtige markeringen, en ze vermijden dat ze worden opgegeten door zich te camoufleren in de bomen en te vluchten voor mogelijke roofdieren.

Credits: Unsplash; Auteur: @billthenino;

Maar het zal er niet één zijn - het zullen er honderden zijn, maar ze zijn niet schadelijk. Ze vallen geen mensen aan, ze bijten of steken niet, en ze vernietigen geen gewassen, hoewel vrouwelijke cicades de takken van jonge of pas geplante bomen kunnen beschadigen wanneer ze eieren leggen met hun scherpe legboor, of eierleggende buizen, en dit kan het vermogen van de bomen om fruit te dragen belemmeren. Het volwassen insect, dat in zijn laatste stadium imago wordt genoemd, is vrij groot, 2 tot 5 cm lang, met geaderde en transparante vleugels, en bij sommige soorten met donkerder aders bij de uiteinden van de vleugels die de vorm van een 'W' hebben. Ze voeden zich met een grote verscheidenheid aan planten, waaronder eucalyptus en grassen, en worden bejaagd door veel verschillende wezens - vogels, vleermuizen, spinnen, wespen, mieren, bidsprinkhanen en krekels. Ze overleven door zo'n grote populatie dat roofdieren ze onmogelijk allemaal kunnen opeten.

En wow, ze zijn luidruchtig - het volume van de koren van mannelijke cicades kan oplopen tot 80 à 100 decibel! Hoewel geen enkele cicadesoort bedreigd is, lopen volgens de International Union for Conservation of Nature (IUCN) enkele soorten wel dat risico. In het New Forest in het Verenigd Koninkrijk leeft de enige Britse soort, maar die is al ongeveer 10 jaar niet meer gezien en valt dus in de categorie zeer bedreigd. De redenen kunnen velerlei zijn - vermindering van de habitat door begrazing door dieren, toename van de varensgroei waardoor het te koel en schaduwrijk wordt voor hen om te overleven, en natuurlijk onze oude boosdoener, de klimaatverandering.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan